Rozdział 15: Pierwsze spotkanie z wykładowcami zagranicznymi
To był rok 1977 pełen wrażeń, w Warszawie gościli bowiem prezes American College of Cardiology Dean Mason z Uniwersytetu w Kalifornii i John Collins Jr. z Uniwersytetu Harvarda. Dwudniowa konferencja w Warszawie odbyła się 28 i 29 maja 1977 r. Uroczyste otwarcie miało miejsce w Domu Polonii przy Krakowskim Przedmieściu, natomiast wykłady odbywały się w szpitalu pediatrycznym przy ulicy Marszałkowskiej.
Klinika przy ul. Marszałkowskiej
Gospodarzem spotkania był prof. Jan Kwoczyński, człowiek o bardzo niebanalnym życiorysie. Tak o nim pisał na łamach Kardiologii polskiej prof. Tomasz Pasierski (Kardiologia Polska 2006; 64: 11) w artykule „Prof. dr hab. Jan Kwoczyński – jeden z ojców współczesnej polskiej kardiologii”:
Po ukończeniu gimnazjum w 1933 r. prof. Kwoczyński wstąpił do wojska i dalej kształcił się w Szkole Podchorążych Sanitarnych – placówce niezwykle w owym czasie prestiżowej, której celem było kształcenie lekarzy dla Wojska Polskiego.
Dyplom lekarza otrzymał na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego 28 czerwca 1939 r. W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą plutonu XIII Kompanii Sanitarnej w XXIV Dywizji Armii Kraków. Po przedostaniu się na Węgry został tam internowany. Uciekł z obozu internowania i przez Jugosławię i Turcję przedostał się do Palestyny, gdzie wstąpił do Brygady Strzelców Karpackich. W latach 1940–1942 pracował w szpitalu wojskowym Brygady Strzelców Karpackich w Iraku. Od 1944 r. uczestniczył w kampanii włoskiej jako lekarz VI Batalionu III Dywizji Strzelców Karpackich. W 1945 r. został awansowany do stopnia kapitana. Po wojnie dalej kształcił się w National Heart Hospital w Londynie, gdzie miał okazję zdobywać wiedzę między innymi od prof. Paula Wooda. W 1947 r. powrócił do Polski, gdzie rozpoczął pracę na Oddziale Chorób Układu Krążenia Szpitala Sióstr Elżbietanek, następnie przemianowanym na Katedrę i Klinikę Kardiologii Studium Doskonalenia Lekarzy (SDL). W 1949 r. obronił pracę doktorską, której promotorem był prof. Edward Szczeklik. W tym czasie rozpoczął badania nad wektokardiografią, za które został uhonorowany w 1953 r. Zespołową Nagrodą Państwową II Stopnia. W 1954 r. otrzymał tytuł doktora habilitowanego. W latach 1958–1959 przebywał na stypendium Rockefellera na Oddziale Kardiologii Cedars of Lebanon Hospital w Los Angeles – szpitala kierowanego przez prof. Myrona Prinzmetala. W zespole, w którego pracach uczestniczył prof. Kwoczyński, opisano po raz pierwszy dławicę odmienną, zwaną dławicą Prinzmetala [2]. W liście skierowanym do prof. Kwoczyńskiego 10 października 1959 r. Prinzmetal napisał: Jan – You are a great man – mature, intelligent, well informed – and with a great spirit. Men of your type belong to the world-not one country.
Wystąpienia profesorów z American College of Cardiology były pierwszymi wykładami jakie słuchałam na żywo w języku angielskim. Kongresy Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego były zawsze powiewem wielkiego świata.
Bar Prasowy
W szpitalu pediatrycznym przy ulicy Marszałkowskiej odrabiałam staż z pediatrii, po pracy wpadałam na obiad do Baru Prasowego.
To był rok 1977 pełen wrażeń, w Warszawie gościli bowiem prezes American College of Cardiology Dean Mason z Uniwersytetu w Kalifornii i John Collins Jr. z Uniwersytetu Harvarda. Dwudniowa konferencja w Warszawie odbyła się 28 i 29 maja 1977 r. Uroczyste otwarcie miało miejsce w Domu Polonii przy Krakowskim Przedmieściu, natomiast wykłady odbywały się w szpitalu pediatrycznym przy ulicy Marszałkowskiej.
Klinika przy ul. Marszałkowskiej
Gospodarzem spotkania był prof. Jan Kwoczyński, człowiek o bardzo niebanalnym życiorysie. Tak o nim pisał na łamach Kardiologii polskiej prof. Tomasz Pasierski (Kardiologia Polska 2006; 64: 11) w artykule „Prof. dr hab. Jan Kwoczyński – jeden z ojców współczesnej polskiej kardiologii”:
Po ukończeniu gimnazjum w 1933 r. prof. Kwoczyński wstąpił do wojska i dalej kształcił się w Szkole Podchorążych Sanitarnych – placówce niezwykle w owym czasie prestiżowej, której celem było kształcenie lekarzy dla Wojska Polskiego.
Dyplom lekarza otrzymał na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego 28 czerwca 1939 r. W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą plutonu XIII Kompanii Sanitarnej w XXIV Dywizji Armii Kraków. Po przedostaniu się na Węgry został tam internowany. Uciekł z obozu internowania i przez Jugosławię i Turcję przedostał się do Palestyny, gdzie wstąpił do Brygady Strzelców Karpackich. W latach 1940–1942 pracował w szpitalu wojskowym Brygady Strzelców Karpackich w Iraku. Od 1944 r. uczestniczył w kampanii włoskiej jako lekarz VI Batalionu III Dywizji Strzelców Karpackich. W 1945 r. został awansowany do stopnia kapitana. Po wojnie dalej kształcił się w National Heart Hospital w Londynie, gdzie miał okazję zdobywać wiedzę między innymi od prof. Paula Wooda. W 1947 r. powrócił do Polski, gdzie rozpoczął pracę na Oddziale Chorób Układu Krążenia Szpitala Sióstr Elżbietanek, następnie przemianowanym na Katedrę i Klinikę Kardiologii Studium Doskonalenia Lekarzy (SDL). W 1949 r. obronił pracę doktorską, której promotorem był prof. Edward Szczeklik. W tym czasie rozpoczął badania nad wektokardiografią, za które został uhonorowany w 1953 r. Zespołową Nagrodą Państwową II Stopnia. W 1954 r. otrzymał tytuł doktora habilitowanego. W latach 1958–1959 przebywał na stypendium Rockefellera na Oddziale Kardiologii Cedars of Lebanon Hospital w Los Angeles – szpitala kierowanego przez prof. Myrona Prinzmetala. W zespole, w którego pracach uczestniczył prof. Kwoczyński, opisano po raz pierwszy dławicę odmienną, zwaną dławicą Prinzmetala [2]. W liście skierowanym do prof. Kwoczyńskiego 10 października 1959 r. Prinzmetal napisał: Jan – You are a great man – mature, intelligent, well informed – and with a great spirit. Men of your type belong to the world-not one country.
Wystąpienia profesorów z American College of Cardiology były pierwszymi wykładami jakie słuchałam na żywo w języku angielskim. Kongresy Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego były zawsze powiewem wielkiego świata.
W szpitalu pediatrycznym przy ulicy Marszałkowskiej odrabiałam staż z pediatrii, po pracy wpadałam na obiad do Baru Prasowego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.