„(...)
niezadowolenie jest jedną z kluczowych cech, które z człowieka czynią
pisarza. Nie wystarcza cierpliwość i znój, musimy czuć przymus ucieczki
od tłumów, towarzystwa, życia codziennego i zamknięcia się na osobności.
Pragniemy cierpliwości i nadziei, byśmy w naszych dziełach potrafili
stworzyć pełne głębi światy. (...)
Pisarz zamykający się w pokoju z początku rusza w podróż w głąb siebie,
by po latach odkryć wieczne prawo rządzące literaturą: musi posiąść
sztukę opowiadania własnych opowieści tak, jakby były one opowieściami
wszystkich ludzi, jak też sztukę tworzenia opowieści innych ludzi tak,
jakby były one jego własnymi opowieściami, bo tym właśnie jest
literatura.” Orhan Pamuk, wystąpienie podczas wręczenia Nagrody Nobla 2006
Rozdział 1. Nowa moda akademicka
Nowy Wspaniały Świat miał się znakomicie. Wszystko
toczyło się zgodnie z planem – długi krajów, instytucji oraz pojedynczych ludzi
pogłębiały się z minuty na minutę, a relacje między ludźmi spłycały.
Aktywnościintelektualne dużych rzesz
społeczeństw miały kształt linii niskonapięciowego migotania komór. Jak wygląda
tak linia? zapytają czytelnicy, którzy wskutek młodzieńczej decyzji nie
zdecydowali się studiować medycyny. Jest to prawie linia prosta, od czasu do
czasu na jej przebiegu pojawia się niewielkie falowanie w górę i w dół, nie
przekraczające kilku milimetrów. Zaraz po niej na ekranie monitora pojawia się
nieskazitelna linia prosta, a lekarz prowadzący reanimację pacjenta oznajmia – jest asystolia, kończymy
Początek
roku akademickiego w Wielkim Mieście zbliżał się nieubłaganie.
Wszystkie uczelnie wyższe i niższe gorączkowo przygotowywały się do
ceremonii otwarcia nowego sezonu. Spraw, które trzeba było przemyśleć
było co niemiara - poczynając od przebiegu uroczystości otwarcia nowego
roku akademickiego, poprzez wizerunek dostojnej profesury, po sprawy
budżetowe. Nieznośni księgowi wyliczyli, że dług w szpitalach
pozostających pod nadzorem najdostojniejszej profesury sięgał 800
milionów reali. Realandia dokuczliwie wciskała się do świata
Wirtualandii domagając się swoich praw. Zespół ds. odnawiania wizerunku
pracował w pocie czoła dniami i nocami. Końcowe wnioski były następujące: # zmienić nazwę instytucji # o długach mówić – to nie nasze długi, to zupełnie inna instytucja ma długi # wprowadzić kreatywne zmiany w wizerunku kluczowych postaci uczelni # na nową nazwę zaciągnąć nowe kredyty Dyskutując
nad nową nazwą podkreślano, że powinna ona jednoznacznie definiować
niepowtarzalny charakter placówki. Po burzliwych dyskusjach zdecydowano
się na Wielki Uniwersytet Medyczny w skrócie WUM. Co prawda niektórzy
starcy mówili, że umieszczenie w nazwie słowa akademia ma już swoją
wieloletnią tradycję, ale młodzi i światowi bywalcy odrzucali pomysł
zostawienia tego niefortunnego ich zdaniem określenia, parskając w
przestrzeń: - Akademia! Akademia! Za granicą
żadna poważna uczelnia nie nazywa się akademia! Co najwyżej są Akademie
Grilowania albo Akademie Gotowania, ale nigdy nie dotyczy to
renomowanych placówek naukowych, takich jak nasza! W końcu mamy
niebanalną pozycję w świecie naukowym! Nasze 976 miejsce pod względem
osiągnięć naukowych na 1000 ocenianych uczelni do czegoś nas
zobowiązuje! - Gdy byłem na stypendium w Unii
Stanów Autonomicznych (USA) na własne oczy widziałem szyld Akademia
Grilowania – oznajmiał tonem nieznoszącym sprzeciwu profesor nauk
wszelakich Anastazy Wiesiołek, Magnificencja Tytularna i figlarna. Na
dowód tego, że nie ściemnia wyciągał z triumfalnym wyrazem twarzy
smartfona i pokazywał zdjęcie wykonane w San Francisco.
Podkreślam stanowczo: pozycja nr 976 na liście tysiąca
wyższych uczelni ocenianych pod kątem dorobku naukowego do czegoś nas
zobowiązuje! - oznajmiał kategorycznym tonem. Kalendarz
zajęć Anastazego na ostatnią środę września 2018 roku był bardziej niż
przepełniony – posiedzenie rady wydziału z głównym punktem obrad „nowe
stroje akademickie” oraz odpytanie trójki studentów z anatomii
prawidłowej na egzaminie komisyjnym były najbardziej pożerającymi czas
zajęciami. Gdzieś w połowie tegorocznych wakacji Anastazy zauważył
liczne kobiety na ulicach, ubrane były w sukienki w śmiałych kolorach, o
niebanalnym kroju, a ponadto odsłaniały dotychczas zasłonięte część
ciała. Gdy przypomniał sobie ceremonialną odzież akademicką to coś go
dźgało niczym sztyletem zazdrości w sam czubek lewej komory serca.
Dźgały nie bez powodu - Anastazy był strojnisiem że ho! ho! -Dlaczego
one mogą tak ładnie i sexi się wystroić, a ja muszę w tych długich,
ponurych sukienkach siedzieć na wszystkich uroczystościach akademickich?
Dlaczego??? Jest w końcu równouprawnienie czy nie ma? Podobno są prawa
człowieka i parę innych praw wywalczonych przez naszych dzielnych
poprzedników, to i prawo do stroju zgodnie z wewnętrzną potrzebą
estetyczną człowieka powinno być respektowane!
Postanowił w ramach ocieplania wizerunku uczelni, nadszarpniętego przez
bezlitosne limity Ministerstwa Wszystkich Pacjentów, przegłosować nowy
strój akademicki i zarządzić noszenie go nie tylko od święta, ale i na
co dzień. Przede wszystkim postanowiono skrócić stroje tak aby dolny
brzeg sukni lokował się 5 cm przed kolanem, odsłonić lewe ramię i dodać
szpilki jako naturalnie komponujące się obuwie ze zwiewną sukieneczką. Niektórzy
akademicy podczas posiedzenie komisji ds. wizerunku podnosili problem,
że krótkie, jaskrawe sukieneczki będą źle komponowały się ze spodniami. -
Trudno mężczyźnie chodzić z gołymi łydkami albo w legginsach – zauważył
profesor Jędrzej Wielkosz, zwany Ordynatorem Juniorem, w skrócie Or-Or.
- A jeszcze trudniej odsłaniać włochate łydki – mruknął pod nosem. - Co tam mruczysz? – zapytał Anastazy. - No, że łydki mamy włochate i jak ja się między ludźmi pokażę odmruczał Or-Or. - Ogolisz łydki Jędrzeju i po kłopocie! Ogolisz! Nie takie poświęcenia ludzi dla nauki znosili. -Jeśli
Magnificencja zaleci, to powiem trudno i ogolę łydki - oznajmił Or -
Or. Wiedział to dzięki przekazowi ustnemu i genetycznemu od swojego
ojca, profesora Władysława Wielkosza (WW) zwanego Dablju-Dablju -
słynnego ordynatora oddziału chorób wszelakich w Wielkim Mieście. Rozdział 2: Bo to co nas podnieca to się nazywa… Anastazy
ogłosił na posiedzeniu rady wydziału Wielkiego Uniwersytetu Medycznego
decyzję o nowych strojach i wszystko dookoła stało się piękniejsze.
Każdego dnia po wielokroć wyobrażał sobie jak śmiga przez miasto w
swojej nowej służbowej sukience, a jej falbanki szeleszczą podniecająco.
Wszystkie dziewczyny w Wielkim Mieście odwracają głowy na widok
przemykającego Anastazego i tworzą liczne fan-cluby.
-Ach ten szelest… ach… - jęczał sam do siebie. To jest bardziej podniecające niż szelest liczonych pieniędzy. Jak to śpiewała ta piosenkarka z czasów młodości tej niezatapialnej Matyldy Przekory? Bo to co nas podnieca to się nazywa kasa? Nie! Tu nie ma żadnego rymu ani rytmu! – monologował Anastazy. Bo to co nas podnieca to się nazywa kieca! – powinno być wykrzyknął sam do siebie. A może by tak zamiast tej głupiej Gaudeamus igitur na rozpoczęcie roku akademickiego zainspirować się słowami i będziemy śpiewać: Ja jest zatrudniony w wesołej pewnej firmie. Niestety jest niewypał, pacjenci zawiedli. Bo mieli znów nadzieję, że zdrowie ktoś im wróci, a życie się nie skróci. A zdrowie diabli wzięli, już nikt nie wierzy w cuda Że JGP się opłaci I będzie z niego zysk A firma nic nie straci… Bo to co nas podnieca, to się nazywa kasa, a kiedy w kasie forsa, to sukces pierwsza klasa. Sukces w każdej odmianie która istniała w przyrodzie podniecał Anastazego bardziej niż wszystkie inne znane podniecacze. - Gdy tak pacze jakie podniecacze ludzie używają to ich nie rozumie – zwierzał się Jędrzejowi w czasie przerwy w obradach. A ty czym się podniecasz? - Oj Anastazy nie bądź taki ciekawy! - A jaką sukienkę chciałbyś mieć? – dopytywał Anastazy. -
Wirującą – odmruczał Jędrzej. - Jak dostanę zawrotu głowy od sukcesów
naszej odnowionej uczelni to chcę aby sukienka też wirowała razem ze
wszystkim co nas otacza. - Panno Marysieńko –
zawołał do sekretarki kroczącej za Anastazym i notującej wszystkie jego
złote myśli, a także srebrne i brązowe – proszę zapisać, że profesor
Jędrzej zamawia sukienkę wirującą. - A szpilki jakie chcesz do tej wirującej sukienki – naciskał na detale Magnificencja. - Jeszcze nie przemyślałem - odpowiedział zwięźle Jędrzej. - Jędruś, mam! Szpilki zamówimy sobie te… takie… no czerwone z czarną podeszwą. - Anastazy, ten słynny model to są szpilki czarne z czerwoną podeszwą – oznajmił Or –Or. -
No qrde, Jedruś może i pomyliłem te kolory, ale wiesz co? Mam pomysł!
Wystąpimy do Rekseli po fundusze szkoleniowe na seminarium… nazwiemy je…
czekaj… czekaj … mam! „Lokalizacja koloru dominującego w ubiorze a
gwarancja sukcesu w biznesie” - Dobre! Dobre! –
jęknął Jędrzej. Masz łeb jak sklep Anastazy! Co ja mówię jak sklep? Jak
całe centrum handlowe! Potrafisz wszystko przehandlować. -
Anastazy ale czy ty wiesz że te szpilki z czerwoną podeszwą to mają 12
cm wysokości. Chłopaki z rady wydziału będą padać jak muchy i łamać
sobie osteoportyczne kości udowe - zmartwił się Jędrzej. -
Oj tam! O tam! Wprowadzimy obowiązkowe ubezpieczenie od upadku ze
złamaniem kości w zacnej wysokości… czekaj… czekaj… 350 reali od łebka,
pardon od sukienki… albo lepiej od każdej nogi czy jeden członek rady
wydziału będzie nam płacił 700 reali miesięcznie ubezpieczenia. A jak
nogę złamie to nasi fachowcy od Ubezpieczenia Sukienkowego udowodnią że
nie dbał o zdrowie – nie robił co roku zaleconych badań: tomografii
całego ciała, rezonansu, scyntygrafii, biopsji kości, poziomu wszystkich
frakcji witaminy D i zwrot pieniędzy się nie należy. -Można
też wprowadzić obowiązkowe kursy nauki chodzenia na służbowych
szpilkach, oczywiście płatne! – kontynuował swą złotą myśl biznesową
Anastazy. Umiejętności zdobyte na kursie będą ważne przez rok. A potem
będzie obowiązkowe odnowienie umiejętności chodzenia. - Anastazy co ty dziś brałeś? – z troską w głosie zapytał Jędrzej. -Wiem co brałem, ale ci nie powiem - uciął władczym tonem Anastazy. Obowiązuje RODO - chyba wiesz o tym! Rozdział 3. Zgodność z trendami nauki światowej Anastazy
jako certyfikowany naukowiec najwyższych lotów z imponującym Impact
Factor wynoszącym 0,017 i ambitnie podążającym do 0,018, zwracał zawsze
uwagę na zbieżność poczynań badawczych Wielkiego Uniwersytetu Medycznego
z trendami nauki światowej. Oczywiście kłuła go w sam czubek lewej
komory serca nie dająca się w żaden sposób opanować zazdrość, że taką
Matyldę Przekorę autorkę pisującą do prasy kolorowej czytały miesięcznie
i cytowały na swoich blogach setki tysięcy czytelniczek i czytelników.
Tłumaczył sobie tę kłopotliwą różnicę w zasięgu oddziaływania
słowa drukowanego , że on pisze dla wybranych jednostek z pięknie
pofałdowanymi zwojami mózgowymi skręcającymi wyłącznie w lewą stronę, a
Matylda dla takich z bardziej wygładzoną korą mózgową. Tłumaczenie,
tłumaczeniem ale ból serca pozostawał, nawracał i nie przemijał. No bo
jak może nie boleć serce, gdy ilekroć Anastazy wszedł do fryzjera aby
podfarbować swoje siwiejące włosy, to jego wzrok od progu padał na
rozrzucone na wszystkich stolikach egzemplarze pisma „Imperium Matyldy”.
Czegoż ona tam nie wypisywała? Jak usunąć kolec
kaktusa z palca ? Co zażyć na poniedziałkowy ból głowy gdy w domu nie
ma ani jednej tabletki przeciwbólowej? Jak ożywić intelektualnie 90
letnią babcię i jeszcze dziwniejsze tematy. - To
jest naruszenie praw człowieka takie nierówne traktowanie przez los osób
piszących teksty. A może by tak powołać Rzecznika Praw Akademika, żeby
dbał o poczytność naszych artykułów i naszą pozycję w społeczeństwie?,
Och, nie! Przecież my już nie jesteśmy akademią lecz Wielkim
Uniwersytetem Medycznym. Może lepiej będzie Rzecznik Praw Należnych
Naukowcom (RPNN)? Też nie, jakiś długi ten skrót, muszę to
przedyskutować z panną Marysieńką. Jako modniś i
strojniś szczególnie cenił wszystko to co działo się w Paryżu i lubił
szukać tam inspiracji. Zbliżający się początek roku akademickiego i
planowane zmiany na uczelni były dostatecznym powodem aby poszukać
natchnienia w stolicy mody. - Panno Marysieńko –
rzucił do sekretarki - a może byśmy pojechali do Paryża po inspiracje w
sprawie tych sukienek służbowych? Bo wie pani te dalekowschodnie wzory
sukienek, które zdominowały krajobraz naszych miast i wsi w mijające
lato, to jednak nie jest pierwszy sort estetyki krawieckiej. A Paryż to
jednak zupełnie inna liga w modzie, urodzie i wygodzie. -
Ależ Magnificencja ma pomysły! – jęknęła jakby lekko paraerotycznie
panna Marysieńka. Jak najbardziej jestem za wizytą studyjną w Paryżu.
Kto wejdzie w skład delegacji do Paryża? - Hm… Myślę, że ja, profesor Or - Or, znaczy Jędrzej Wielkosz, no i pani, panno Marysieńko, jako moja prawa i lewa ręka, bo wie pani ja jestem leworęczny, ale czasem też używam prawej. - Proszę rezerwować bilety lotnicze, business class oczywiście, nie możemy pospolitować się z tymi korpoludkami czy jak im tam.
- A hotel to który mam zarezerwować? – zapytała panna Marysieńka. - Hilton Arc de Triumphe, oczywiście! - Jak nazwiemy nasz program studyjny? – zastanawiał się głośno Magnificencja. - A może nazwiemy go „Maxence”? – rzuciła panna Marysieńka w przestrzeń. -
Brzmi dla ucha bardzo przyjemnie – zauważył Magnificencja. Taki jakby
mix słów magnificencja i elegancja. Jak pani na to wpadła? - Ach po prostu zauważyłam na zdjęciu które redaktor Matylda Przekora wrzuciła do Internetu w tle jest taki napis. - Które zdjęcie, które? - dopytywał Anastazy. - No te na którym niby tam Magnificencja jest w szpilkach. -Gdzie? Gdzie? Przyślij mi link -Proszę kliknąć TU
- po lewej na górze zdjęcia jest to słowo. Sprawdziłam „Maxence” to
męskie francuskie imię. A może lepiej będzie jego pełne oficjalne
brzmienie łacińskie Maxentius? -Hm… wolę „Maxence” – zadecydował Anastazy. -Piszemy więc: Wyjazd studyjny do Paryża w ramach projektu „Maxence”. Trzy
dni dzielące ich od daty wyjazdu do Paryża przeleciały niczym jesienny
wicher i już siedzieli na pokładzie samolotu do Paryża. Dwie godziny
zleciały na degustowaniu win serwowanych pasażerom business class
przegryzanych francuskimi serami i ani się obejrzeli już lądowali na
CDG. Przeszli przez łącznik, minęli dwa korytarze i przeszli do hali przylotów aby odebrać walizki. Czekali,
czekali, a walizki dostojnej delegacji naukowców nie nadjeżdżały…
zanosiło się na horror spędzenia wszystkich dni w tej samej odzieży co
dla strojnisia Anastazego było wizją nie do zniesienia. Wszyscy odebrali
swoje walizki, a Anastazy z resztą delegacji tkwili przy pustym pasie. Ha!
Trzeba było złożyć reklamację. Anastazy zaczął rozglądać się za jakimś
odpowiednim biurem, ale nie był w stanie niczego wypatrzyć. Panna
Marysieńka wypatrzyła natomiast maszynę do zgłaszania reklamacji o
zaginionym bagażu.
O nie! Tego nie akceptuję! Ja wybitny naukowiec i
magnificencja tytularna i figlarna Wielkiego Uniwersytetu Medycznego w
Wielkim Mieście nie będę rozmawiał z maszyną. Jędrek, panno Marysieńko idziemy na postój taksówek. Wsiedli
do taksówki i mknęli do Stolicy Mody. Minęła godzina i taksówka
zatrzymała się przed Hilton Arc de Triumphe. Jakież było zaskoczenie
Anastazego, gdy okazało się, że hotel teraz nazywa się L'Hotel Du
Collectionner. -Ach, widzę, że nie tylko nasza
uczelnia ale inne słynne przybytki też zmieniają nazwę, gdy byłem tu w
2006 roku nazywał się Hilton de Triumph – oznajmił Anastazy pozostałym
członkom delegacji. Spodobało mu się
logo hotelu z dzielnym rycerzem na rydwanie mknącym ku zwycięstwu. - A
może by tak zmienić logo naszego Wielkiego Uniwersytetu Medycznego? -
zastanawiał się Anastazy. Właściwie te wszystkie węże i laski
Hipokratesa to takie... takie mało eleganckie... a złoty rydwan to
zupełnie inna historia! Muszę zaproponować na następnej radzie wydziału
zmianę logo. Załatwili formalności w
recepcji i umówili się, że za godzinę spotkają się w recepcji aby
wspólnie przespacerować się na Pola Elizejskie i łyknąć nieco wielkiego
świata mody.
Rozdział 4: Spotkanie z modą paryską Dostojna
delegacja wsiadła do przestronnej windy, która bezszelestnie uniosła
się ku górze i zatrzymała na 5 piętrze. Ich sąsiadujące pokoje miały
numery od 511 do 513. Anastazy włożył kartę w szczelinę zamku
broniącego dostępu przypadkowym biedakom do świątyni luksusu i nacisnął
klamkę. Za drzwiami rozpościerało się wyrafinowane królestwo dedykowane
tym, którzy na nie zasłużyli. Położył podręczną torbę na stoliku w
przedpokoju i rozejrzał się dookoła.
Środek pokoju zajmowało zachwycające łoże z madagaskarskiego,
ciemnobrązowego hebanu. Obleczone było w śnieżnobiałą, jedwabną
pościel, najwyższego gatunku. Wezgłowie zdobił hotelowy herb z dzielnym
rycerzem na rydwanie. Złote linie herbu znakomicie komponowały się z
ciemnobrązowym hebanem. Anastazy jęknął z zachwytu: -Ach…
spać samemu w takim łożu to po prostu grzech przeciwko naturze… a gdyby
tak… no nie! Anastazy opanuj się – skarcił sam siebie. Pójdziemy do
jakiegoś kabaretu i też będzie co wspominać – dodał na pocieszenie
swojej rozbrykanej męskiej wyobraźni.
Zlustrowawszy pokój, wszedł do łazienki, aby umyć ręce po
podróży. Powoli odkręcił kran i spoglądał na strumień wody rozpływający
się po umywalce z zielonego, kararyjskiego. Wytarł w puszysty biały
ręcznik, z herbem hotelu, swe spracowane dla dobra społeczności
akademickiej dłonie, nawilżył je kremem stojącym na krawędzi umywalki,
lustrując pozostałe elementy pomieszczenia. To było wnętrze, które
wymagało nieśpiesznego smakowania każdego detalu. Przeczesał
włosy, przejrzał się jeszcze raz w lustrze, prezentował się dostojnie,
mimo, że nie był w akademickim stroju wizytowym. Jeszcze łyk wody i był
gotowy do wyjścia. Bezszelestnie zamknął drzwi i powolnym krokiem
przemierzał hotelowy korytarz. Lubił te chwile gdy buty zapadały się w
grubą wykładzinę dywanową, wyściełającą hotelowe korytarze. Czuł się
wtedy królem życia. To nie było to samo co stawianie kroków po
pospolitej, plastikowej wykładzinie w rektoracie. Taka wykładzina była
dostępna dla wszystkich, a puszyste, hotelowe, pięciogwiazdkowe dywany
tylko dla wybranych. Zjechał na parter i
rozejrzał się za panną Marysieńką i Jędrzejem. Siedzieli już w hallu i
na widok Magnificencji poderwali się sprężyście. –
Moi drodzy cieszę się, że już jesteście – oznajmił Anastazy i wyjął z
kieszeni smartfona, aby odszukać mapę przyszłego spaceru. –
Proponuję abyśmy przespacerowali po Parc Monceu, potem przejdziemy do
Rue du Faubourg Saint – Honoré, na której znajdziemy wszystko co jest
potrzebne eleganckiemu mężczyźnie, no i eleganckiej kobiecie też –
dodał. Wyprawę zakończymy w którejś kawiarni na Polach Elizejskich. – Znakomity plan! – zawołała z entuzjazmem panna Marysieńka. –
Moi drodzy koniecznie musimy wstąpić do sklepu Hermes. Nie wiem jak wy,
ale ja muszę kupić sobie kilka krawatów na nowy sezon akademicki, panna
Marysieńka z pewnością nie pogardzi jakąś gustowną apaszką, no a ty
Jędrzeju na co masz ochotę? – Hm… może pasek do spodni… tak, pasek, w Paryżu mają ciekawe wzory. Przeszli
przez Parc Monceu i nie minęło kilkanaście minut, a już spacerowali po
słynnej ulicy cieszącej gusty najbardziej wybrednych elegantek i
elegantów. Mijali kolejne wystawy, gdy nagle wzrok Anastazego odnotował
coś czego jego profesorskie oczy nie widziały przez całe dotychczasowe
życie. Na wystawie sklepowej w ramie wielkiego obrazu pyszniły się dwa
portrety. Przetarł oczy w nadziei, że to tylko jakieś chwilowe
zakłócenie wzrokowe po podróży, ale widok nie chciał znikać. Na
umieszczony był Karol Marks w towarzystwie Zygmunta Freuda.
– A to historia! Czy wy widzicie to samo co i ja widzę? Jędrek! Panno Marysieńko! –Pacze i widze, że widze to samo co Magnificencja – mruknął Jędrzej. – A kto to zapytała panna Marysieńka? Nie znam tych panów, to jacyś znajomi Magnificencji i profesora Jędrzeja? – Och, panno Marysieńko to słynni ludzie, ale z innej epoki, więc niech pani nie mebluje sobie główki ich nazwiskami. – Jędrzej, pamiętasz zajęcia z filozofii marksistowskiej na studiach doktoranckich? – Co mam nie pamiętać? – mruknął Jędrzej. –
A te zajęcia z psychiatrii na której uczyliśmy się o psychoanalizie?
Wiesz co… a może by tak wprowadzić warsztaty z psychoanalizy dla naszego
personelu akademickiego, to pomoże im przejść nie tak boleśnie proces
restrukturyzacji Wielkiego Uniwersytetu Medycznego. –
Anastazy, nie wiem czy psychoanaliza nam pomoże, ale kapitał z
pewnością. Więc potraktujmy spotkanie z Karolem jako znak, symbol,
wskazówkę dla nas na nadchodzącą przyszłość. Trzeba nam bliższy
kontaktów z kapitałem, a psychoanaliza to będzie drugi plan. Zakupy
w Hermesie poszły im szybko i mogli kontynuować spacer wzdłuż Rue du
Faubourg Saint-Honoré. To co już po kwadransie zauważył Anastazy na tej
słynącej z elegancji paryskiej ulicy to brak tych dalekowschodnich
modeli sukienek. -Ha! Wiedziałem, że to jakaś
lokalna moda dla ubogich z wschodnich rubieży Europy, a nie wysokiej
klasy moda dla poważnych ludzi, na stanowisku. Trzeba będzie jeszcze
popracować nad ostatecznym wyglaem nowych sukien akademickich. –
No ale jedno jest pewne, musimy kupić dla całej rady wydziału służbowe
teczki u Louis Vuitton, więc idziemy do tego sklepu aby rozpoznać temat
co jest modne w tym sezonie. U Louis Vuittona
Anastazemu wpadła do głowy ostateczna koncepcja stroju akademickiego,
gdy zobaczył czarne, podłużne plecaki, z czerwonymi elementami w dolnej
części z kolekcji The Epi Patchwork edition of the Christopher backpack -Tak,
już wiem jak się wystroimy! Sukienki w ciemnoczerwonym kolorze z takimi
czarnymi plamami, przypominającymi ślady tygrysie, to tego czarne
plecaki z tymi akcentami czerwonymi na dole.
– Aha no i do tego oczywiście czarne szpilki z czerwoną podeszwą, te od od Christiana Loboutina będą pasowały idealnie. – Bosz…. Magnificencjo…. Ależ ma pan wizje…. – jęczała paraerotycznie panna Marysieńka. – To po czymś czy na trzeźwo to wszystko wymyśliłeś? – zapytał z troską Jędrzej. –
Jędruś, na trzeźwo, na trzeźwo, ja kocham elegancję. A wiadomo…
Francja… elegancja… to jest to co tygrysy elegancji lubią najbardziej.
Wrrr…. – Powiem więcej – kontynuowała Anastazy –
połączenie koloru czerwonego z czarnym w naszej nowej kolekcji
służbowych ubiorów akademickich ma wysoki podtekst symboliczny. Do tej
pory Magnificencjom i Vice – Magnificencjom przysługiwały szaty w
kolorze czerwonym, a niższym funkcjonariuszom akademickim szaty w
kolorze czarnym. Dzięki połączeniu kolorów w nowej kolekcji wykażemy się
demokratyczną postawą wobec kolegów niższych rangą. To nie znaczy, że w
100% będą mogli robić to samo co my, arystokracja Wielkiego
Uniwersytetu Medycznego. – A czego nie będą mogli robić? – zaciekawił się Jędrek. –
No, wiesz założyliśmy ostatnio na uczelni Klub Magnificencji, do
którego mają wstęp tylko Magnificencje i Vice – Magnificencje. Innymi
pracownikom, którzy wprawdzie mają prawo do założenia służbowej sukienki
w jakimś pośledniejszym kolorze, wstęp jest wzbroniony. Zatrudniliśmy
nawet ochroniarza, żeby pilnował porządku i nikogo nieupoważnionego do
Klubu Magnificencji nie wpuszczał. – A gdzie ten wasz klub się mieści? – zapytał zaintrygowany Jęderzej. –
No, wiesz chwilowo to zabraliśmy jeden pokój bibliotece uczelnianej, bo
co za dużo to nie zdrowo, znaczy jak za dużo tych książek ludzie
czytają, to niezdrowo mogą się wiedzy nałykać i potem co my za takimi
przemądrzałymi zrobimy? No coo??? Rozumisz Jędrek? – Ale co tam robicie? – dociekał OrOr. – Powiem ci ale w tajemnicy – przymierzamy tam ładną bieliznę w kolorze czerwonym.
– Co????? – Jędrzej dostał galopującego Hashimoto z wytrzeszczem złośliwym. –
No coooo?? Co się tak dziwisz! Fajnie jest przymierzyć czasem jakiś
czerwony staniczek. Człowiek po takiej akcji dostaje takiego kopa
hormonalnego, że hej! Panna Marysieńka, mimowolny słuchacz tych żywiołowych zwierzeń akademickich nieśmiało wtrąciła: –
Magnificencjo a może by tak ustanowić odznaczenie uczelniane, które
nazwiemy Tygrys Elegancji i będziemy je przyznawać najelegantszym
akademikom i akademiczkom? – Panno Marysieńko! to jest myśl genialna i zaraz po powrocie zajmiemy się jego realizacją. Disclosure:
Jeśli uważni czytelnicy w górze zdjęcia przedstawiającego umywalkę
widzą osobę w dżinsowej bluzie i myślą, że to słynna dziennikarka
uczestnicząca Matylda Przekora, to autorka oznajmia, że nie ma wpływu na
skojarzenia czytelników. Rozdział 5. Wspomnienie Poradni Chorób Nijakich Nie
ma większego huraganu w życiu kobiety niż macierzyństwo. Nie ma takiej
kariery która by nie zbladła i zmalała wobec wyzwań, przed którymi
stawała każda matka nowo urodzonego dziecka. Matylda Przekora podążając
zgodnie z odwiecznymi prawami natury uznała, że macierzyństwo jest
ważniejsze od każdej kariery naukowej i zdrowia wszystkich bywalców
oddziału chorób wszelakich. Z chwilą gdy została
matką Maniuli postanowiła udać się na trzyletni urlop wychowawczy.
Decyzja ta została uznana przez sfery szpitalne za niebywale
ekstrawagancką. - Nikt cię nie będzie znał -
wieszczyły dwórki z najbliższej świty ordynatora Władysława Wielkosza,
szefa Kliniki Chorób Wszelakich w Wielkim Mieście. -
Jakoś to przeżyję - odpowiadała dr Matylda Przekora, kobieta niepokorna
i dociekliwa, osobowościowo element obcy w dworze gnących się w
ukłonach pochlebców kicających dookoła ordynatora. - Oderwana od szpitala zgłupiejesz i będzie umiała tylko ugotować zupę - prorokowała jedna z wiernych służek ordynatora. -
Ważne, że nie umrę z głodu, a co do reszty to zobaczymy, dajcie mi
szansę zaryzykować i postawić na coś innego niż dreptanie za ordynatorem
na obchodach i wystawanie w jego sekretariacie w oczekiwaniu na łaskawe
przyjęcie w gabinecie – odpowiedziała Matylda.
Ta
zuchwała i wcześniej przez żadną z asystentek nie podejmowana decyzja
oznaczała w istocie, że Matylda przestała być jednym z elementów
wspaniałego otoczenia ordynatora, słynnego uzdrowiciela chorych i
pocieszyciela strapionych. Matylda w dworskiej społeczności stanowiła
element niewielkich rozmiarów, raczej lokujący się na jego obwodzie,
nigdy nie wyznaczany do awansów, wyjazdów zagranicznych, nagród
finansowych, kariery naukowej wyższego szczebla. Nie zasługiwała na te
dobra więc trudno aby ordynator przydzielał je osobie, której z
definicji się nie należały! Przedstawmy jej niedoskonałą osobowość z
wykorzystaniem jakże modnych obecnie hashtagów. #
Czy Matylda odwiozła kiedykolwiek ordynatora samochodem z pracy do
domu? Nigdy! Nie dość tego nie miała nawet prawa jazdy i co oczywiste
samochodu. # Czy można ją było prosić o zrobienie przeźroczy dzień przed wykładem? W żadnym wypadku! #
Czy patrzyła ordynatorowi z uwielbieniem w oczy? Ani razu nie posłała
mu spojrzenia pełnego uwielbienia z dołączonym wydłużonym westchnięciem
poruszającym cząsteczki powietrza z pęcherzyków płucnych
trzeciorzędowych. Wobec tak zaawansowanych
braków w osobowości i potencjale asystenckim decyzje ordynatora o
nieprzydzielaniu jej czegokolwiek atrakcyjnego były oczywiste i
zasłużone! Asystent to jest ktoś kto powinien ordynatorowi asystować i
kicać dookoła niego na dwóch łapkach, a nie dyskutować z podawaniem
cytatów z najnowszego piśmiennictwa naukowego, dociekać niepotrzebnych
szczegółów tak delikatnych jak na przykład komu wypłacono pieniądze za
prace zlecone wykonane przez Matyldę. Taka nieprzyjemnie dociekliwa
jednostka powinna zrozumieć, że powściągliwość emocjonalna jest dla
wspinania się po drabinie klinicznej kariery umiejętnością podstawową. Co
więcej postanowiła po trzyletnim urlopie wychowawczym przenieść się z
oddziału chorób wszelakich do poradni chorób nijakich dzięki czemu nie
musiała pełnić całodobowych dyżurów lekarskich na oddziale szpitalnym.
Mogła spokojnie odprowadzać Maniulę do szkoły, odbierać jak po lekcjach,
odpowiadać na wszystkie zadawane przez córkę pytania, czuwać nad jej
zdrowiem rozwojem. Z powodu kolekcji wspomnianych
wyżej nieciekawych cech osobowości, z którymi przychodziło ordynatorowi
obcować przez wiele lat, prośba Matyldy o przeniesienie do poradni
chorób nijakich została przez ordynatora zaakceptowana z nieskrywaną
radością. Stosowne dokumenty podpisane zostały autografem z zamaszystym
ogonem, który mógł być odczytany przez znawcę symboli graficznych tylko w
jeden sposób ja, Władysław Wielkosz tu rządzę i nikt inny. Czas
płynął i wszystko zmieniało się w Wielkim Mieście, a nowe trendy objęły
także służbę zdrowia. Oddział chorób wszelakich przeniósł się do nowego
centrum medycznego wybudowanego na obrzeżach miasta, natomiast poradnia
chorób nijakich zawisła w niezdefiniowanym niebycie. Pewnie tkwiła by
do dziś, gdyby dyrekcja szpitala nie zażądała dołączenia poradni do
struktur oddziału, licząc na wyższe kontrakty w związku z nadciągającymi
zmianami restrukturyzacyjnymi. Odległość czterech gmachów między
poradnią a oddziałem chorób wszelakich tworzyła nowy, dość bezkolizyjny
byt. Po kilku latach niemrawych zmian w służbie
zdrowia nadszedł huragan organizacyjno - koncepcyjny. Pacjenci stali się
klientami, za którymi szły pieniądze… Wprawdzie nikt tych pieniędzy tak
ulokowanych na własne oczy nie widział, ale skoro wszyscy o tym mówili
to coś musiało być na rzeczy. Profesor Władysław Wielkosz przeszedł na
emeryturę, schedę po nim przejął prof. Antoni Przecientny, utalentowany
biznesowo zwycięzca konkursu na następcę. Antoni
szybko dokonał biznesowej restrukturyzacji przychodni i Matylda wypadła
za burtę wspaniałego żaglowca MS „Choroby Wszelakie” pływającego po
morzach i oceanach wiedzy klinicznej wraz z towarzyszącym mu małym
jachtem „Choroby Nijakie”. Matylda po pierwszej
chwili oszołomienia złapała oddech, dopłynęła do widniejącego na
horyzoncie brzegu i rozejrzała się dookoła. W zasięgu wzroku nie było
widać nikogo znajomego ani znanego. Gdzieś w oddali majaczyła sylwetka
jakby znanego żaglowca, który zmierzał w tylko sobie znanym kierunku
oddalając się od lądu na który los przemian wyrzucił Matyldę. Rozejrzała
się dookoła, w prawo i w lewo – nie było obok niej nikogo. -
A więc jestem sama w takim położeniu… tylko ja i nikogo więcej dookoła.
A to dopiero historia! - ostrożnie analizowała swój stan fizyczny i
psychiczny po tym w sumie nieoczekiwanym zakręcie życiowym. -Kim
ja teraz jestem? Co mogę robić? Co znaczę we wszechświecie medycznym?
Wiele pytań i żadnej znanej odpowiedzi. Mogła równie dobrze nazywać się
dr Matylda Nikt – Proszalska, wszak już nie była jedną z tej słynnej w
całym Wielkim Mieście drużyny ordynatora, zasiadającej na medycznym
Olimpie. Nawet nie mogę do nikogo zadzwonić, bo i tak nikt nie odbierze
ode mnie telefonu. To co odczuwała było uczuciem
do tej pory nikomu nieznanymi z kręgu jej znajomych. Jak można było
opisać odczucia Matyldy? Otóż nasza bohaterka odczuwała ból czterech
liter większy niż owe litery połączony z chorobą określaną przez
lekarzy tajemniczym kryptonimem ZBCC, ale to była to w zasadzie
przypadłość zarezerwowana dla pacjentów. Na
wszelkie dotkliwie obite miejsca medycyna ludowa zalecała okłady ze
sparzonych liści kapusty naprzemiennie z zimnymi opatrunkami z lodu.
Trudno jednak było do końca życia leżeć z kapustą rozłożoną na mięśniach
pośladkowych. Potrzebna była inna kuracja. Matylda
instynktownie czuła, że zmiana liści kapusty na inne warzywo nie
gwarantowało pomyślnego przebiegu kuracji. Pierwszym elementem kuracji
było stwierdzenie: trzeba podnieść się i wrócić do realnego świata.
Pierwsze spostrzeżenie jakie poczyniła po powrocie
brzmiało: to był świat w zupełnie nowym stylu. Rozdział 6. Madame De Ma Gog Kardiolożka interwencyjna madame De Ma Gog, jedna
z nielicznych kobiet wyspecjalizowanych w tej dziedzinie medycyny
zabiegowej w Arizonie, weszła drobnym, acz szybkim krokiem do pracowni
interwencji medycznych. Przelotnie spojrzała w lustro aby upewnić się
czy jej koreańska fryzura wykonana wczoraj w salonie fryzjerskim „Afro & Korea” dobrze się prezentuje. Była fit!
De Ma Gog córka koreańskich emigrantów, której los
nie szczędził trudnych chwil, podobnie jak jej przodkom, była kobietą
czynu. Wiedziała, że w życiu trzeba umieć szybko przemieszczać się.
Choć jej obecna pozycja życiowa była ugruntowana i nie musiała szybko
przemieszczać się z miejsca na miejsce w związku z pojawieniem się
nagłego niebezpieczeństwo, to dziedzictwo genetyczne robiło swoje. Jej
dziadkowie i rodzice musieli opanować sztukę szybkiego przemieszczania
się jeszcze w czasach wojny i tę umiejętność przekazali następnym
pokoleniom. Świat wymyślił koreańską pielęgnację twarzy celebrowaną
przez tysiące kobiet na całym świecie, a mutacje genetyczne w jej
rodzinie oraz wielu innych rodzinach koreańskich wymyśliły szybkie
dochodzenie drobnymi krokami do celu.
Zdjęła żakiet od Ralpha Laurena i powiesiła go na wieszaku,
natomiast torebkę od Prady kupioną podczas ostatniej podróży do Europy
rzuciła niedbałym gestem na biurko. Miała cieszyć jej oko przy każdym
wejściu do pracowni i powodować zeza z zazdrości u wszystkich
koleżanek konkurujących o palmę pierszeństwa we względach u Adama
Ptysia, szefa pracowni, polskiego emigranta z lat osiemdziesiątych. Udało
się jej zostać kolejną żoną Adama, który mówił, że lubi kolekcjonować
żony i Jaguary. Tych ostatnich miał siedem w garażu, zaś De Ma Gog
była jego czwartą żoną. Adam od roku latał
na Alaskę wynajętym odrzutowcem, aby nieść pomoc Eskimosom. Choć
w garażu ich rezydencji stały wspomniane Jaguary, które Adam lubił
samodzielnie prowadzić po pustych szosach Arizony, to musiał się biedak
tłuc się do pracy samolotem jako pasażer! Adam kochał przywództwo oraz
szybkość, ale możliwość rozwijania jej na szosach Arizony była
ograniczona!
Czasem przygrzmocił w jakiegoś przydrożnego kaktusa, który
zapomniał kto na szosie jest najważniejszy, ale to nie była Adama wina,
że głupie kaktusy wpychały się na trasę jego przejazdu! Może
podróż na Alaskę dostarczałaby więcej adrenaliny gdyby przepisy
pozwalały Adamowi zasiąść za sterami samolotu, ale tak nie było! Tłumaczył
różnym ludziom z branży lotniczej, że skoro ma doświadczenie
w prowadzeniu pojazdów osiągających znaczne szybkości na ziemi,
to w przestworzach też da sobie radę. A oni nie! i nie! bo przepisy
lotniskowe oraz inne bzdury. Adam jak coś sobie postanowi to do celu
dąży niebanalnymi metodami. Kupił więc małe lotnisko na Alasce w ramach
dywersyfikacji lokat kapitału, ale federalna administracja lotnictwa
ciągle upiera się, że Adam ma tylko tytuł własności do gruntów,
a przestrzeń powietrzna jest państwowa. No
dobra... trzeba szukać innych możliwości inwestycyjnych! Ktoś poradził
im aby inwestować w hodowlę krokodyli, którym należało zakładać złote
koronki na wszystkie zęby. Kilka lat biznes nawet dobrze się kręcił,
ale z czasem zaczęło brakować w Arizonie dentystów, których nienasycone
gady bezmyślnie pożerały podczas procedury lokowania kapitału. -Ech,
bogatemu to zawsze wiatr w oczy albo piasek pustyni – przypomniało się
jej powiedzonko Adama. No ale trzeba się brać do pracy! -upomniała sama
siebie. -Soraya, proszę moje ubranie do pracy! – zawołała do oczekującej na jej rozkazy dziewczyny . Asystentka
medyczna wprawnym ruchem podała madame De Ma Gog służbowy strój
ochronny, okulary, rękawiczki i już w kilka minut była gotowa do pracy.
Stentowała bez przerwy przez 10 godzin. Kilka przypadków było naprawdę
trudnych, zwłaszcza te do badania klinicznego oceniającego założenie
siedmiu stentów w mikrokrążeniu wieńcowym powleczonych dwoma różnymi
substancjami bioaktywnymi. To był czelendż!
Udało się jej prawie wszystko jednak w kilku przypadkach była w stanie
założyć jedynie sześć stentów. No cóż… nie pociągną biedacy długo
z tymi tylko sześcioma stentami – pomyślała szczerze zmartwiona losem
niedostentowanych pacjentów. Pomysł stentowania mikrokrążenia
wieńcowego udało się wprowadzić w Arizonie i Polsce. Szybko
przeszkolono zaufanych interwencjonistów. Pomysł
z stentowaniem mikrokrążenia wieńcowego zarząd asocjacji wymyślił jako
zastępczy w związku z przeciągającym się przejęciem sektora stentowania
krążenia mózgowego. Radiolodzy interwencyjni i neurolodzy nie
rozumieli, że na rynku usług wewnątrznaczyniowych interwencji królowa
może być tylko jedna! Marudzili, wymyślali jakieś wytyczne, domagali się
zaplecza neurologicznego, byli wprost nie do wytrzymania z tym swoimi
pożal się Boże zaleceniami. Nie wiadomo jakim sposobem na listę uprawnionych do stentowania mikrokrążenia wieńcowego wkręciła się Matylda Przekora , redaktor naczelna pisma Modne Diagnozy.
Trzeba będzie na nią uważać i lepiej nie zadzierać =mówi Adam. Chyba
wie co mówi, podobno było kilku takich co próbowali wysłać ją na bambus,
ale się im nie udało. Co prawda ostatnio Matylda coś sugerowała, że ma
jakieś kontakty z baobabami, ale chyba to nie było zesłanie tylko
wyprawa w poszukiwaniu nowych kierunków inwestycji i metod lokowania
kapitału. Ach… Korea… z rozrzewnieniem wspominała dzieciństwo, zabawy w koleżankami, wyliczanki. Jak to szło? Ene due like fage torbe borbe usmesmage i morele bęc!
Rozdział 7: Kiedy pijesz swe mojito Madame
De Ma Gog wróciła do domu przed północą. Dzieci już spały ułożone
do snu przez meksykańską nianię. Adam siedział przy komputerze, sączył mojito iintensywnie
klikał, ani na chwilę nie przestając kląć. Rozkojarzonym wzrokiem
spojrzał na żonę. A może by tak… – pomyślał omiatając wzrokiem
perfekcyjną sylwetkę żony. Jednak po chwili przypomniał sobie co zawsze
mówił mu stary Rodriguez. – Kiedy sączysz swe mojito nie zadawaj się z kobitą
– Dlaczego tak siarczyście klniesz ? – zapytała męża Madame
De Ma Gog i czule pogłaskała go po przerzedzonej czuprynie,
a właściwie po łysinie kończącej się gdzieś na potylicy.
Czy to od nadmiernego napromieniowania rentgenowskiego ci wszyscy
interwencjoniści są tacy nie za mocno uwłosieni? Co drugi to łysy, a co
pierwszy przerzedzony, ani jednego z gęstą czupryną – pomyślała
Madame De Ma Gog. -Popatrz! Nasza sieć
klinik interwencji wewnątrznaczyniowych w Polsce w kłopotach –
odpowiedział Adam. Obcięli im finansowanie! Ten Kalasanty Ustawka
-Sięzdziwiłł tak ich załatwił gdy był ministrem. Koledzy szukają
ratunku, napisali nawet list do redakcji Modnych Diagnoz. – Nie gadaj! Tak po prostu wyłożyli w liście do redakcji Modnych Diagnoz kawę na ławę i napisali o co im naprawdę chodzi??? Niemożliwe! – jęknęła szczerze zaniepokojona Madame De Ma Gog. -No nie, tak źle z nimi nie jest. List jest taki bardziej pod przykryciem, a może to się mówi na słupa,
czyli mówiąc bardziej elegancko posługują się w symbolami –
odpowiedział Adam. Czuł, że posługiwanie się bieżącymi określeniami w
języku ojczystym sprawiają mu coraz większy kłopot. Madame De Ma Gog czytała na ekranie komputera… Kochana Redakcjo, Jesteśmy
specjalistami jednej z dziedzin medycyny zabiegowej, mamy kurę,
która przez długie lata znosiła nam złote jajka. Nieoczekiwanie
przed rokiem kura przestała znosić nam złote jajka. Próbowaliśmy przemówić jej do rozumu, ale szanowna redakcja wie jak trudno jest rozmawiać z kimś kto ma kurzy móżdżek!
Próbowaliśmy zachęcić koguta aby poczuł się w obowiązku znoszenia nam
złotych jajek. Odmówił! To się wprost nie mieści w głowie! Nasza
sytuacja finansowa staje się dramatyczna! Nie możemy inwestować
na poziomie godnym specjalistów medycyny interwencyjnej, nie możemy
lokować kapitału tak jak jest to należne naszej pozycji w świecie
medycznego biznesu. JAK ŻYĆ??? pytamy panią redaktor naczelną jako
starszą od nas koleżankę, doświadczoną życiowo i zawodowo. Prezes Asocjacji Interwencjonistów Medycznych Adam Piotr Nienasycony. Kliknęła na odpowiedź redakcji: Drogi Doktorze Adamie Piotrze Nienasycony, na początek
proponuję modlitwy do św. Tadeusza Judy, który jest patronem od spraw
beznadziejnych. Potem należy zawęzić front inwestycyjny na przykład:
kupować diamenty
nieoszlifowane, są o wiele tańsze od oszlifowanych. Można potem
szlifować je w godzinach pracy gdy będziecie mieli przestoje z powodu
braku pacjentów do interwencji. Szlifować będzie można przeniesionym
unitem stomatologicznym z gabinetu żony do pracowni interwencji. Ponieważ
przebywam w podróży duchowej w innym kraju ( vide fotka, ta w dżinsach
to ja) nie mogę nic konkretnego zrobić, ale zawierzam was i wasze
finanse opiece św. Tadeusza Judy. Matylda Przekora, redaktor naczelna "Modne Diagnozy"
Tymczasem w Umiłowanej Ojczyźnie rozpoczynał się nowy dzień walki o dostęp do budżet Narodowego Brata Płatnika (NBP) w ramach troski o zdrowie pacjentów. Niestety wiatr w oczy wiał też i na tym odcinku. Narodowy Brat Płatnik znienacka przestał płacić za produkt biznesowy „Zawał Bez Zawału” (akronim „ZABEZA”) twierdząc, że zawał jaki jest
każdy widzi, a jak nie widać to nie ma zawału. Na całym świecie
systemy ubezpieczeń zdrowotnych łyknęły jak pelikan żabę to całe NSTEMI
jako zawał serca oraz stan kwalifikujący się do założenia stentu, a
jeszcze lepiej kilku stentów, a u nas odmawiają! Bezczelne skąpiradła pod egidą Kalasantego Ustawki – Sięzdziwiłła! Sam to umiał kasę wydoić, a innym broni! Niby taki pobożny, a nie ma zrozumienia dla bliźniego swego, że też potrzebuje kasy. Jak to leciała ta piosenka? Bo to co nas podnieca to się nazywa kasa? No właśnie kasa jest, a z podniecaniem się jakby gorzej szło, nawet te niebieskie piguły słabiej działają,
a poza tym trzeba pamiętać, aby je zawsze mieć przy sobie! Trudna
sprawa, czasem trafia się jakaś apetyczna okazja aby pobaraszkować pozamałżeńsko, a tabletkę pierwszej pomocy dla mężczyzny gdzieś diabli wzięli! No i trzeba opuszczać szybko pole niedoszłego zwycięstwa. Zaraz zaraz… a może by tak zastentować tę okolicę? Wyniki stentowania mikrokrążenia wieńcowego zapowiadają
się obiecująco, oba narządy wymagają obfitego ukrwienia aby sprawnie
działały, są podstawy patofizjologiczne do takiej interwencji! No tak,
chętnych mężczyzn nie powinno zabraknąć, trzeba tylko jakieś zgrabne hasło wymyślić na taką akcję!
Zadzwonił do agencji marketingowej, która miała wprawę
w działaniach kardio -PR i zlecił opracowanie promocji medialnej swojego
pomysłu. Agencja już po tygodniu przedłożyła projekt działania. Był
naprawdę dobry! Okolicę przyszłych badań czyli Centrum Zainteresowań
Inwestycyjnych nazwano "Projekt CZI" wywodzący się od pierwszych liter.
Dla wzmocnienie efektu tajemniczości wprowadzono chiński znak 志. *** 志 PROJEKT 志 Rakotwórcza domieszka atakuje kolejne leki! Nawet te pierwszej potrzeby! Mężczyzno!
Nawet po niebieskiej tabletce nie będziesz mógł, gdy sypialni
przekroczysz próg! Wkrótce nabór do nowego badanie klinicznego
oznaczonego akronimem 志 PROJEKT 志
dla mężczyzn dojrzałych wiekiem! Metoda naturalna przywraca sprawność
krążenia w najważniejszym narządzie twojego ciała! Liczba miejsc
ograniczona! *** Jak
patrzyło się na zaproponowany znak w powiększeniu można było dostrzec
sylwetkę mężczyzny siedzącego na kanapie i wietrzącego centrum
zainteresowań inwestycyjnych, inni byli zdania że mężczyzna pokazuje
swoją nienaganną sprawność w zakresie mikcji. To się musiało udać!
Ewelyna, szczupła, długonoga i długowłosa blondynka, absolwentka Wyższej Szkoły Lepienia Pierogów & Wypracowań
w początkach swej dynamicznej, ogólnopolskiej kariery pełniła obowiązki
osobistej asystentki pierwszej potrzeby Adam Piotra. Będąc kobietą
ambitną wytrwale pięła się po szczeblach kariery w stołecznym świecie i z
czasem została jego drugą żoną. Dziś zamyślona weszła do opustoszałego gabinetu stomatologicznego. Jeszcze
wczoraj wesoło szumiał w nim wysokowydajny unit stomatologiczny,
na którym na trzy zmiany uwijały się młode rezydentki, przynosząc
całkiem zacny dochód, aż nagle zrobiło się dziwnie pusto i cicho. Kim
będę zarządzać zaniepokoiła się nie na żarty Ewelyna, komu będę
doradzać, być mentorką? Adam dał jej wprawdzie rok temu prowadzenie
sesji na konferencji, ale to było dużo poniżej ambicji Ewelyny. To żaden
czelendż mówić do różnych profesorów co może nam pan powiedzieć na ten temat !
Ewelyna miała dużo do powiedzenia, a taki tam profesor co on tam
wiedział ! No ale cóż, nie miała innego wyboru, jak zachwycać się
decyzjami szefa i męża w jednej osobie. Adam
Piotr skonsultował się z Adamem Amerykańskim z Arizony, który doradził
mu transfer unitu stomatologicznego do ich prywatnego ośrodka
interwencji naczyniowych. Według Adama
Amerykańskiego odpowiedź od redaktor Matyldy Przekory sugerowała,
że szlifowanie diamentów w dłuższej perspektywie przyniesie lepsze zyski
niż szlifowanie zębów. Z pewnością nie bez powodu Matylda sugerowała
szlifowanie diamentów. Nie wykluczone, że bardzo opłacalne będzie też
zainwestowanie w akcje kopalni diamentów w Senegalu. Można
kupić akcje istniejącej kopalni albo skrzyknąć się z kilkoma kolegami
i kupić kopalnię diamentów. Z drugiej strony z tym Senegalem
to nie wiadomo jak tam się odnaleźć, a z trzeciej to podobno Chińczycy mocno tam inwestują. A tak w ogóle to od dawna wiadomo, że diamenty są najlepszym przyjacielem kobiety! Jeśli
kierunek inwestycyjny się potwierdzi trzeba będzie wprowadzić nową
specjalizację medyczną –szlifologię ogólną pod pretekstem trenowania
precyzji ręki i jakoś wyjdziemy na swoje – mówi Adam Piotr. Jego kolega
z ministerialnego zespołu opracowującego wykaz specjalizacji
lekarskich obiecywał, że wszystkiego dopilnuje od strony formalnej. Na
szczęście ostatnio skrócono ją o kilkadziesiąt zbędnych specjalizacji,
więc jest miejsce na nowe kierunki kształcenia podyplomowego. On
zawsze ma dobre pomysły, jak choćby ten abyśmy się pobrali
i kontynuowali wspólny biznes. Przed oczami stanęły jej wszystkie chwile
wspólnie spędzone z Adamem Piotrem w Waikiki Beach Comber na Konferencji Asocjacji Interwencji Naczyniowych na Hawajach. Adam
Piotr oświadczył się jej na desce surfingowej, na której razem śmigali
pośród fal. Czy można było mu odmówić? Nie! takim oświadczynom
nie oparłaby się żadna kobieta. A poza tym to molestowanie i mobbing wkardiologii
interwencyjnej na całym świecie stawało się nie do zaakceptowania!
Amerykańskie dziewczyny się skrzyknęły i sprawę opisały na łamach pisma
Stenotology. Co innego oficjalne małżeństwo i wspólny biznes, a co innego ciągłe znoszenie ciągłe poszczypywanie pośladków przez szefa! Czyżby
nadciągały chude lata dla stentologów? Trzeba było szukać nowych rynków
zbytu. Gdyby z tymi mężczyznami nie wyszło rozważano wprowadzenie
stenów na rynek weterynaryjny. W końcu echo weszło gładko do weterynarii
już dawno temu, dlaczego stenty miały by nie wejść? Na posiedzeniu
zarządu Asocjacji dyskutowano co wybrać: małe zwierzęta czy duże? Zlecono
badanie pilotażowe obejmujące dwie gałęzie krowy i koty. Na początek
wynajęto kuriera na rowerze aby objechał kilka krów, zajrzał im do
środka pod kątem gdzie dałoby się wcisnąć stent.
