Powered By Blogger

poniedziałek, 13 listopada 2023

Diagnozowanie Nowego Wspaniałego Świata, odcinek pierwszy

 Krystyna Knypl

Motto:

Młodzi MYŚLĄ, że starzy są głupi, ale starzy WIEDZĄ, że młodzi są głupi.

Agatha Christie, Morderstwo na plebanii

Motyw muzyczny https://www.youtube.com/channel/UC0_MuaMINkq9RUzNcqp_wSw

8 /11/2023

Krystyna lubiła podróże.. Odwiedziła wiele krajów w Europie, Ameryce Północnej, Ameryce Południowej, dotarła także do Australii. Jednak podóróż po Nowym WspaniałymŚ wiecie, która zaczęła się o godz. 5:19 dnia 8 listopada okazała się być Podrożą Życia.

Dlaczego tak ją nazwała? Dostarcza nieznanych do tej pory emocji, trasa wiedzie przez krajowe urzędy, które z troską i zaangażowaniem wdrażają NWO.

O godzinie 5:19 otrzymała SMS z banku Citi Handlowy, którego byla od ponad 20 lata w zasadzie zadowoloną klientką.

Treść SMS była następująca: odnotowaliśmy nieudana prób logowania się Citi on line 77/11/2023/00$@.01. jeśli to nie byłeś Ty prosimy o pilny kontakt z Citi Phone.

Krystyna zadzwoniła na wskazany w SMS telefon i połączyła się z dyżurną pracownicą banku, która wysłuchała relacji, poklikała i oznajmiła że wszystko jest OK, zabezpieczone.

Czy jeszcze pani coś chce zapytać? – powiedziała z troską w głosie. pracownica banku

Krystyna: Czy konto jest zablokowane całe czy tylko moja część konta? CZy muszę osobiście zgłosić sę do banku aby jeszcze jakieś formalności dopełnić?

Pracownica banku: Proszę sobie nie żartować z profesjonalizmu oraz troski o bezpieczeństwo pieniędzy klientów naszego banku!!!

Krystyna: To nie jest żart i oczekuję fachowej odpowiedzi.

Pracownica: Proszę panią jak córka przyjedzie do Warszawy to sobie zrobi blokadę jej części konta

Krystyna: Córka pracuje za granicą, poza Europą i jest w tej chwili w służbowej podróży międzykontynentalnej. Czy bank zapewniaj łączność z pokładem samolotu?

Pracownica: Pani robi sobie z naszego banku żarty, już powiedziałam: jak przyjedzie do Warszawy to sobie zablokuje swoją część

Krystyna: Czy zablokowane  są transakcje na kwotę poniżej 100 zł, bez potrzeby wprowadzania PIN.

Pracownica: Ależ to oczywiste!

Krystyna: jest taka zasada zaufanie dobre, ale kontrola lepsza.

Osobiście szanuję każdą zarobioną złotówkę, jestem osobą skrupulatną. Członkowie mojej rodziny od 3 pokoleń zajmują się finansami. Mój Dziadek był przed wojną Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w Siedlcach, mój Ojciec księgowym w Centrali Spółdzielni Ogrodniczych, moja Córką jest księgową w instytucji międzynarodowej.

Pracownica: proszę panią, czy to już wszystko?

Krystyna: Na razie dziękuję. I jeszcze drobiazg natury doboru słów w SMS oraz tożsamości. Nie przypominam abym z kimkolwiek w tym banku przechodziła na ty oraz żebym była mężczyzną. Ogólnie lubię być na ty z ludźmi (to mnie odmładza), szanuję decyzje i wybory ludzi w kwestii wyboru płci. Ja od 79 lat jestem kobietą

Rano idę do apteki oraz sklepu spożywczego z opisaną na kartce sytuacją ( aby nie czynić sensacji publicznej) daję do przeczytania paniom i proszę aby po cichu zapoznały się aby nie czynić widowiska dla innych osób. W aptece kupuję lek bez recepty za 21,95 zł, a w spożywczym dwie transakcje dwie transakcje na kwoty 91,98 zł oraz 45,99 zł. razem 159,92 zł. Na moim koncie mimo „zablokowania” go można dziennie robić zakupy bez wklikiwania PIN za 300 zł. Gdyby ktoś ukradł dwie nasze karty ( moją i Córki) to leganie w majestacie przepisów banku ( zamykanie konta trwa 30 dni, zamykanie on line nie blokuje wszystkich sposobów dostępu do pieniędzy. Dzwonię do banku, referuję sytuację i okazuje się, że jeszcze coś musimy załatwić.

Pytam do której jest bank czynny, do 18:00 odpowiada pracownica Citiphone

Zamawiam taxi, jestem nietypową przedstawicielką lekarzy ( mój pierwszy zawód, wykonywany od 1968 r) i nie tylko nie mam prawa jazdy, ale też samochodu i co oczywista garażu. Nie mogę więc odpowiedzi na słynną prośbę POKAŻ LEKARZY CO MASZ W GARAŻU

Kierowcą na trasie mój dom – bank jest sympatyczny emigrant z Azerbejdżanu, od 10 lat mieszka w Polsce. Czy dowiedzie mnie do 18:00. opowiadam dlaczego.

Rozumiem, postaram się. Dojeżdżamy do banku o godz. 17:57. W sali obsługi klientów jedna pracownica załatwia dwie klientki.Mówię że mam pilną sprawę w związku z próbą zhakowania i potrzebuję jeszcze zrobić działania on site uzupełniające odbyte rano procedury on line

A to musi pani przyjść jutro odpowiada pracownica. Czy jest pani jedyną osób w tej chwili w banku, czy jest jakieś kierownik? Okazuje się, że jest w dziale Gold, Przechodzę do działu Gold

Rozpoczynamy procedury identyfikacyjne niesfornej klientki banku.

Proszę pokazać ten SMS który rano pani dostała. Pokazuję , tak to od na ,proszę pokazać ID, Pokazuję dowód osobisty. To nie wie pani, że u nas ID to karta bankomatowa, czy pani ma w ogóle naszą kartę bankomatową??? Mam!

Ja: czy możemy wiec przejść do procedowania skutecznego zamknięcia mojego konta.Musium iść do innej sali z komputerem, który dziwnie wolno działa aktywując się co najmniej 10 minut Pytam dlaczego? Kupiliśmy nowy  sprzęt on się wolno rozkręca, to pani nie wie że tak jest z nowym sprzętem? Cale życie człowiek się uczy, a ja jako lekarz mam ustawowy obowiązek c dokumentować, nie tylko deklarować szczegóły pod linkiem (https://www.gazeta-dla-lekarzy.com/index.php/51-artykuly-redaktor-naczelnej/2059-krystyna-knypl-szkolenie-podyplomowe-ciagle).

Urzędniczka drukuje pierwszy dokument  i prosi mnie o podpis. jest niezgodny z podpisem który pani złożyła zapisując się do naszego banku przed ponad 20 laty. Zgodnie z zasadą do 3 razy sztuka za trzecim razem udaje mi się złożyć zgodny. Kierowniczka potwierdza zgodność swoją służbową pieczątka. Proszę podać nr konta podajęnę nr PKOBP na który przelejemy pani PLN, przelew będzie kosztował .

Czy pani wie, wie że zamiana EURO/ PLAN jest niekorzystna o tej porze? Wiem codziennie monitoruje kursy walut. Proszę o przemianowanie obu waluty na PLN, i podpisać ze to jest pani zlecenie . Przechodzimy procedurę analizy mojego podpisu, Za trzecim podejściem panie uznają że mój podpis jest moim W międzyczasie dzwoni kierowca i pyta czy czekania na mnie, na liczniku jest 150zl, dałam zaliczkę 100 zł. Tak zapłacę zapłacę i jeszcze dodatkowo ładnie podziękuję za życzliwość i profesjonalizm. Kierowca czeka, Pytam pracownicę i kierowniczkę czy moja emerytura która wpływa pierwszego dnia miesiąca dotrze na czas, pani musi iść do ZUS  w ciągu 30 dni i podać nowy nr konta. Pójdę jutro – deklaruję.

Pytam czy bank chciałby zorganizować spotkania i zgodnie z zasadą „audiatur et altera pars poznać doświadczenia klientki w tej nietypowej sprawie. Nie!!! Nas szkolą eksperci, profesjonaliści, a pani nie jest kompetentna nas szkolić! Hmm.. a to news… pracowalam jako nauczyciel akademicki na pewnym etapie kariery zawodowej, mam wybitnych wychowanków, profesorów medycyny…

Nie to nie może być prawdą -widzę oczami wyobraźni dymki wylatujące z głów pań ekspertek.

Jetem osobą wytrwałą i lubię dzielić się wiedzą z innymi. Opiszę w mediach moje doświadczenie.Pytam które medium im by najbardziej pasowało, mam duże zasięgi..

Duże zasęgi? widzę dymek nr. 2.

Dojeżdżamy do  domu mojego około 20 godz.

Płacę należność wg licznika, dodaję napiwek. KIerowca: pani to za dużo, ja jeszcze nigdy tyle w życiu napiwku nie dostał. Proszę o jego nr komórki.Dostaję, Jak pani będzie kiedyś mnie potrzebowała to w 5minut po panią przyjade

Dzięki, fajnie mieć życzliwego mężczyznę, który wie jak może pomóc – odpowiadam

Podsumowanie oczami wyobraźni widzę jak prof. P, Kotler reaguje na to słuchaczka jego seminarium oraz przeprowadzić z nim wywiad podczas konferencji prasowej przeżyła dziś

https://en.wikipedia.org/wiki/Philip_Kotler

środa, 8 listopada 2023

Wirusy są różna

Krystyna Knypl 

Motto:

 ,

wtorek, 7 listopada 2023

Korespondencja w sprawie praw autorskich

 

To whom it may concern

My name is Krystyna Knypl and I am a medical journalist from Poland. Since 2012 I have been the editor-in-chief and publisher of the monthly non-profit magazine Gazeta dla Lekarzy (our statute in English is at the link https://www.gazeta-dla-lekarzy.com/index.php/statut/257-the-statute.
Our team of authors and I as publisher are working for free. The cost associated with editing Gazeta dla Lekarzy is covered by me personally. I am a retired as a doctor and medical journalism is my passion. The medical school I graduated  in 1968, my school was was called the Medical Academy. Over the years, medical colleges have been renamed medical academies in Poland using the satirical argument that Grilling Academies  are in the United States
I found a picture on your pages at the link https://www.alamy.com/sign-for-the-weber-bbq-grill-academy-a-cookery-school-based-in-abinger-hammer-surrey-hills-surrey-uk-2020-image378687347.html
which I would love to include in my book. I am aware of the rules of copyright law and carefully alwaysrespecy it.... 

My press enquiry is: can you give me the rights to publish this photo for free. in my book, the cost of which I cover from my own money.

Journalists in Europe usually have access to photos for free.I know that in the United States there are two forms using photos to journalists: for free and for money. I understand and respect every law.

One final sentence about me:  I will be 80 y/o in a few weeks, widowed for over 2 years.
 
I know the saying of M, Monroe, that money does not give happiness, but purchases do it. Today, in a world of glamour, we know that shopping does not give happiness for peopele.. Happiness is given by good acts received from good people.My book will be for free to all readers, without the need to log in, as is all the content of my  Gazets dla Lekarzy
Hoping for your good deed, kind regards

Krystyna Knypl
Niemcewicza street 7.9, apt. 128
02-022 Warszaw Poland



poniedziałek, 6 listopada 2023

La donna E mobile est

 

Krystyna Knypl

Fale

Łapy

F2

Najnow

 

 Frontwoman Krysia

Dyplom mgr Halinki

Józio

Bez bro

Szm 1

 SZm m

Dni i fakty do zapamiętania

Alicja Barwicka

Większość mijających dni wydaje się nam dość nudna. Wykonujemy powtarzalne, codzienne czynności i nie zdajemy sobie sprawy z zachodzących każdego dnia zmian i ciekawych wydarzeń nie tylko w życiu naszym, ale w życiu całych społeczeństw. W konkretnych dniach rozpoczynają się i kończą jakieś wojny, zawierane są małżeństwa, powstają nowe rodziny, rodzą się dzieci, ktoś umiera, ktoś zaczyna nową pracę, ktoś kończy wymaganą prawem edukację, ktoś rozpoczyna kompozycję wspaniałego utworu muzycznego, a ktoś inny poniesie porażkę wizerunkową spowodowaną głupią wypowiedzią. Dla każdej z tych osób data takiego wydarzenia zostanie w pamięci na długo. Życie nie zna próżni, stąd nie ma też dat nieważnych i nawet najbardziej nudny dla ogółu dzień może stać się dla konkretnej osoby datą najważniejszą w życiu.

12 czerwca, data jak wiele innych

12 czerwca to jedna z takich dat pozornie nie wyróżniająca się niczym szczególnym. A jednak…Było trochę bitew i wydarzeń wojennych (dla przykładu: w bitwie pod Augsburgiem w 910 roku zwyciężyły wojska węgierskie, w 1382 roku  rozpoczęła się Litewska wojna domowa, w 1419 roku wojska pod wodzą Joanny d`Arc pokonały Anglików pod Jargeau, a podczas II wojny angielsko-holenderskiej w 1665 roku zajęty przez Anglików Nowy Amsterdam został przemianowany na Nowy Jork).

Było trochę ważnych wydarzeń politycznych (dla przykładu: w 1545 roku Karol III Wielki został księciem Lotaryngii,  5 lat później założono Helsinki, natomiast w 1790 roku stolicą stanów Zjednoczonych została Filadelfia, a w 1898 roku Filipiny uzyskały niepodległość od Hiszpanii).

Było trochę ważnych zaślubin jak chociażby zaślubiny w 1538 roku króla Szkocji Jakuba V z księżniczką lotaryńską Marią de Guise, czy w 1733 roku zaślubiny przyszłego króla Prus Fryderyka II Wielkiego z Elżbietą -Krystyną z Brunszwiku.

Urodzeni 12 czerwca

Urodziło się 12 czerwca całe mnóstwo ludzi, w tym wiele osób sławnych, których istnienie odnotowuje skrupulatnie wszystko wiedząca Wikipedia. Chociaż z oczywistych powodów nie może odnotować wszystkich, dokonuje wyboru tych najważniejszych. Spośród osób urodzonych tylko jednego dnia 12 czerwca 1929 roku, o których czytelnik powinien mieć wiedzę - Wikipedia wymienia Annę Frank, żydowską nastolatkę autorkę słynnego pamiętnika pisanego w ukryciu w Amsterdamie podczas niemieckiej okupacji Holandii. Dziś przejmującą treść pamiętnika zna cały świat, bo o pamięć o autorce zadbano (i słusznie) w sposób niezwykle rzetelny, a opisane w pamiętniku przeżycia dziewczynki stały się jednym z symboli losów dzieci pomordowanych podczas II wojny światowej.

RutkaHeniusLaskier1938

Rutka Laskier z bratem Heniusiem

Źródło ilustracji: https://en.wikipedia.org/wiki/Rutka_Laskier

 Screenshot 2023 11 07 at 01 58 57 OUTLET Rutka Zbigniew Białas

Pamiętnik Rutki Laskier

Źródło ilustracji

https://allegro.pl/oferta/outlet-rutka-zbigniew-bialas-13720721995?utm_feed=aa34192d-eee2-4419-9a9a-de66b9dfae24&utm_source=google&utm_medium=cpc&utm_campaign=_krk_media_pla_pmax&ev_campaign_id=17998676602&gclid=EAIaIQobChMItdetidewggMVJpKDBx0qWwveEAQYASABEgI5CvD_BwE

Chociaż pewnie tysiące osób urodzonych na świecie 12 czerwca 1929 roku  miało swoje własne godne zapamiętania wydarzenia, to zaskakuje brak wielu informacji o rówieśniczce Anny Frank, Rut Laskier - polskiej Żydówce urodzonej tego samego dnia i także prowadzącej pamiętnik będący niezwykłym świadectwem holocaustu.

377221044 585999670294941 6436081190127281287 n

Fragment pamiętnika Rutki Laskier pisanego w języku polskim

Źródło ilustracji

https://www.facebook.com/messenger_media/?attachment_id=585999666961608&message_id=mid.%24cAAAAACuJkGCR2JsOwGLp1W-LdOfZ&thread_id=730435680

Nastolatka, jakich wiele

Rut Laskier nazywana Rutką urodziła się 12 czerwca 1929 roku w zamożnej, cieszącej się wysoką pozycją społeczną rodzinie. Rodzina Laskierów mieszkała w Będzinie już w XIX wieku, gdzie prowadziła fabrykę okuć, lin drucianych i łańcuchów, a jeszcze przed wybuchem wojny jej własnością  stał się również doskonale prosperujący młyn, Dziewczynka mieszkała w Będzinie przy ul. św Jana 4 wraz z rodzicami, młodszym o 8 lat bratem i babcią. Przez pewien czas jej nauczaniem zajmowali się prywatni nauczyciele, potem kontynuowała edukację w Żydowskim Gimnazjum im. Fürstenberga w Będzinie, gdzie między innymi uczyła się języków: hebrajskiego, łacinyniemieckiego. Kiedy wybuchła wojna, Gimnazjum im. Fürstenberga zamknięto i jak większość szkolnych kolegów również Rutka uczęszczała na tajne komplety. Z tej formy kontynuowania nauki korzystała też jej szkolna koleżanka Paulina Linka Gold, prawdopodobnie jedyna uczennica, z klasy w której uczyła się Rutka ocalona z okrucieństwa II wojny światowej. Zachował się pamiętnik Pauliny z wpisami kolegów i koleżanek z klasy, w tym wpis Rutki. Sama Paulina Linka Gold doskonale pamiętała Rut Laskier jako inteligentną i śliczną dziewczynę, jedną z najlepszych uczennic.

Auschwitz I Birkenau Oświęcim Polonia panoramio 5

Oświęcim - Widok współczesny Źródło ilustracji: https://en.wikipedia.org/wiki/Auschwitz_concentration_camp

Okupacyjne realia

Jak w wielu innych polskich miastach w maju 1942 roku Niemcy utworzyli dla ludności żydowskiej w Będzinie getto i tam przesiedlono między innymi rodzinę Laskierów. Tam też Rutka zaczęła prowadzić pamiętnik. Pisała go po polsku, w części piórem, czasem ołówkiem w zwykłym szkolnym zeszycie relacjonując swoje przemyślenia, odczucia, a przede wszystkim opisy spotkań z przyjaciółmi i swoje pierwsze zauroczenia miłosne. Pamiętnik zawiera również informacje o codziennym  życiu w getcie będzińskim, ale autorka odnosi się głównie do swoich prywatnych przeżyć i tego, co sama widziała. Niektóre opisy sytuacji, których była świadkiem, jak chociażby rozbicie przez Niemca głowy niemowlęcia o latarnię są szczególnie przerażające. W treści wpisów pojawiają się rówieśnicy  Rutki w szczególności Micka, Mietek, Janek, Minda, Tusia czy Hala Zelinger, a także sporadycznie rodzice i  młodszy brat. Opisywała okupacyjną codzienność pełną strachu, bólu i topniejącej z dnia na dzień nadziei. Rodzinie Laskierów Niemcy przydzielili w getcie  mieszkanie, zajmowane wcześniej przez rodzinę Sapińskich. Nieco starsza od Rutki Stanisława Sapińska nieraz na prośbę ojca odwiedzała swój dawny dom  by sprawdzić jego stan. Dzięki temu poznała Rutkę, z czasem stały się bliskimi koleżankami. To Stanisława Sapińska na prośbę Rutki wskazała jej miejsce ukrycia pamiętnika. Jego autorka miała przeczucie zbliżającego się końca, uważała, że nie uda się jej przeżyć wojny, ale chciała by zachował się jej pamiętnik.  Przeczucie Rutki niestety sprawdziło się.

Getto jako przystanek przed komorą

12 sierpnia 1942 doszło do największej akcji deportacyjnej z getta będzińskiego. Całą ludność żydowską zgromadzono wówczas na dwóch miejskich boiskach i po trwającej kilkanaście godzin selekcji, ponad 5000 osób, których uznano za najmniej nadających się do pracy przymusowej, wysłano na śmierć, przewożąc ich pociągiem ze stacji w Będzinie do obozu koncentracyjnego KL Auschwitz-Birkenau. Tego dnia rodzina Laskierów wróciła jeszcze do swojego  mieszkania w getcie. Rutkę skierowano do pracy w zakładzie krawieckim na terenie getta, ale już 5 sierpnia 1943 roku cała rodzina została deportowana z getta i przewieziona pociągiem do obozu zagłady KL Auschwitz-Birkenau. Tam wraz z matką i 6-letnim bratem Heniusiem, dziewczynka została odłączona od ojca przez dokonującego selekcji na obozowej rampie Josefa Mengele i prawdopodobnie tego samego dnia zgładzona w komorze gazowej, a następnie spalona w obozowym krematorium. Istnieje też inna wersja ostatnich dni Rutki, której świadkiem miała być Zofia Minc, więźniarka tego obozu, z relacji której wynika, że Rutka krótko po przybyciu do obozu zmarła na cholerę i została spalona w krematorium.

Okoliczności ujawnienia pamiętnika Rutki

Po likwidacji getta w 1943 i powrocie do swojego mieszkania, w znanym sobie schowku Stanisława Sapińska odnalazła pisany przez Rutkę pamiętnik, ale traktując go jaka osobistą pamiątkę ujawniła go dopiero po 63 latach.

Rutka Laskier, to tylko jedno z tysięcy dzieci, które musiały żyć w piekle II wojny światowej. Te, którym udało się przeżyć nigdy nie wymazały z pamięci swoich przeżyć i nigdy nie zapomniały swoich rówieśników, których głodzono, okaleczano, poniżano i mordowano. Po Rutce Laskier, jej bracie, po Annie Frank i jej siostrze, po tysiącach innych dzieci został tylko unoszący się z krematoriów dym. Dobrze, że przynajmniej po nielicznych pozostały pamiętniki

Takich dzieci w okresie II wojny światowej nie tylko w Polsce były tysiące. Część zginęła, część została osierocona. Nie mają muzeów swojego imienia, ale pamiętają o nich ich rodziny niezależnie od upływającego czasu.

Oby współczesne dzieci nie musiały nigdy zetknąć się z tak okrutnymi zbrodniami i mogły się cieszyć beztroskim dzieciństwem oraz wspaniałym młodzieńczym okresem wchodzenia w dorosłość.

Pamiętajmy zawsze o dzieciach, młodzieży oraz osobach dorosłych wszystkich narodów, których tragiczny los im został przeznaczony.

Dr n. med Alicja Barwicka

GdL 11/2023

Dostępne są także inne artykuły na łamach Gazety dla Lekarzy poświęcone pamięci ofiar Holocaustu

Alicji Barwickiej

 https://www.gazeta-dla-lekarzy.com/index.php/wazniejsze-nowosci/2564-nie-tylko-anna-frank

Krystyny Knypl

https://www.gazeta-dla-lekarzy.com/index.php/51-artykuly-redaktor-naczelnej/2534-wspominajac-moja-prace-w-poradni-dla-kombatantow-csk-am-w-warszawie

https://www.gazeta-dla-lekarzy.com/index.php/medycyna-oparta-na-wspomnieniach/861-o-moim-ojcu-jozefie-lapinskim

Wszystkie fotografie ilustrujące artykuły pochodzą z archiwów rodzinnych Alicji Barwickiej oraz Krystyny Knypl, a także z Wikipedii w języku angielskim i polskim, które są dostępne w domenie publicznej

Statut Gazety dla Lekarzy (https://www.gazeta-dla-lekarzy.com/index.php/statut) oraz publikowane artykuły są dostępne dla wszystkich Czytelników bez potrzeby logowania się. Dostępny jest także Google Translator, który umożliwia lekturę artykułach w językach obcych.

GdL 11/2023

 

wizerunek red dziuni

4/01/2018. Rozpoczynam współpracę z mediami kolorowymi (2014 r.)

Krystyna Knypl
 
Ważnym wydarzeniem było rozpoczęcie współpracy z mediami popularnymi takimi jak "Chwila dla Ciebie", "Życie na Gorąca", "Dobry Tydzień". Graficy wydawnictwa Bauer pięknie udoskonalili moją fotografię kreując wizerunek „redaktor dr Dziuni”.



Odpowiadam na listy czytelniczek

Makijaż, bardziej piwne tęczówki czynią ze mnie doktor- redaktor że ho-ho, a może jeszcze więcej ; )

Redaktor Dziunia w wersji dla mediów kolorowych
Rok rozpoczął się też publikacją książki „Gorączka złota”. Oto fragment tej powieści.

Z pamiętnika małego trybika
Miesięcznik „Modne Diagnozy” rósł w siłę i potęgę. Aby zdobyć jeszcze większą popularność, postanowił zorganizować konkurs literacki dla czytelników. Temat brzmiał „Moja troska. Moje powołanie”, a zadanie polegało na opisaniu, jak lekarze Sarmalandii wychodzą naprzeciw potrzebom pacjentów, oczekiwaniom władzy oraz wymaganiom płatnika. Pierwsze miejsce jednogłośnie przyznano autorce pamiętnika „Pomocna dłoń ze szklanką wody”. Oto zwycięska praca.
Motto: „Lepiej kamienie nas szosie tłuc Jeżeli chcieć, nie znaczy móc”
Była godzina 7.01, gdy energicznym krokiem weszłam do budynku POZ, czyli Przyjacielskiej Opieki Zdrowotnej. Pod drzwiami mojego gabinetu stała spora grupka potrzebujących natychmiastowej pomocy. Tak na oko jakieś 150 osób. Powitałam ich z uśmiechem oraz najszczerzej i z głębi serca przeprosiłam za moje skandaliczne spóźnienie. To w końcu 60 tysięcy milisekund! Tak długi czas oczekiwania może być zabójczy dla schorowanego człowieka z katarem, zaparciem lub innym stanem nagłym czy ciężkim. Wygłosiłam słowa szczerej samokrytyki, obiecałam niezwłoczną poprawę i złożyłam wyjaśnienie na temat przyczyn mojego opuszczenia się w pracy. Dziecko marudziło i nie chciało pod przedszkolem rozstać się ze mną. Zostawiłam je samo pod drzwiami tej placówki pedagogicznej, w końcu musi się nauczyć, że nie jest najważniejsze w moim życiu. Ma trzy i pół roku – to już duże chłopisko i powinno być samodzielne! Na mnie czekają pacjenci, tacy bezbronni, niezaradni i tylko ja mogę im przyjść z pomocą! Nie powinnam lekceważyć pracy, zobowiązań, podpisanych kontraktów.
Po złożeniu samokrytyki podałam każdemu pacjentowi rękę na przywitanie. W ferworze szejkhendów w pierwszej chwili nie zauważyłam, że jeden pacjent miał gips na kończynie górnej. Chciałam schwycić drugą kończynę i, co za pech, ta też była zagipsowana! Uznając za swą bezwzględną powinność uściśnięcie kończyny każdego pacjenta na powitanie i przez to zainicjowanie empatycznej więzi duchowej, bez chwili wahania pochyliłam się ku kończynom dolnym zagipsowanego na górze oczekującego i serdecznie je uścisnęłam. Gest ten spodobał się pacjentom, a i ja miałam bonus dla moich nozdrzy, które długo jeszcze wibrowały po zetknięciu się z aromatem ściskanych kończyn, dolnych w szczególności.
Ponieważ biedaków czekało dłuższe oczekiwanie na bezwzględnie należne im świadczenie, które mieli zrealizować w gabinecie, postanowiłam umilić czas zaserwowaniem szklanki wody każdemu z moich miłych podopiecznych. Wbiegłam do gabinetu, przebrałam się w strój służbowy i rzuciłam okiem na lustro, czy wyglądam w nim dostatecznie profesjonalnie. Do twarzy mi było w tym mundurku w szerokie pasy biało-czarne, oj, do twarzy! Następnie chwyciłam za saturator i wyjechałam z nim na korytarz, aby podać terapeutyczną szklankę wody oczekującym. Od roku mamy ten gest w katalogu obowiązków lekarskich. To taka nasza symboliczna troska, wymyślona przez dział sprzedaży usług lekarskich i marketingu. Nalewając jednym spragnionym wodę czystą, innym wodę z sokiem, zauważyłam, że ktoś pstryknął mi zdjęcie. Pomyślałam, że pewnie na pamiątkę miłego tu pobytu.
Szybko uwinęłam się z nawodnieniem kolejki i ruszyłam z kopyta do pracy szeregowego świadczeniodawcy usług lekarskich dla naszych miłych odbiorców. Poprosiłam ciepłym głosem pierwszego oczekującego przez odczytanie jego peselu. Tak właśnie, peselu, bo przecież nie mogę tak bezceremonialnie łamać prawa do ochrony danych osobowych naszych milusińskich, wywołując ich po imieniu i nazwisku. W końcu nawet gdy siedzą pod gabinetem schorzeń przenoszonych drogą [cenzura! ], to jeszcze nie musi oznaczać, że mają cokolwiek wspólnego z tymi chorobami. Mogli przyjść na wizytę ot tak, aby sprawdzić, czy ja się znam na tym, co robię, albo po prostu wykorzystać należny każdemu abonament. Rozumiem te prawa i je szanuję oraz akceptuję w całej rozciągłości.
Do gabinetu wszedł pierwszy świadczeniobiorca. Podkręciłam temperaturę mojego ciepłego głosu do jakichś 41oC i zapytałam:
– Proszę powiedzieć, co panu dolega?
Pacjent spojrzał na mnie przenikliwym wzrokiem wymagającego partnera w procesie diagnostyczno-terapeutycznym i stwierdził tonem nieznoszącym sprzeciwu:
– To pani powinna wiedzieć, co mi jest, chyba od tego tu pani jest!
Przeprosiłam go najuprzejmiej jak potrafiłam:
– Proszę wybaczyć, to odruch i przyzwyczajenie z epoki słusznie minionej, w której takimi słowy zaczynaliśmy rozmowę z pacjentem. Przez to karygodne moje spóźnienie zapomniałam, że teraz obowiązuje Medicina Nova, Niech się Stara Schowa (MNNSS). Zaryzykuję diagnozę, że schorzenie pańskie jest zlokalizowane poniżej przepony, czy tak?
– Tak czy siak, gadaj pani dalej – stanowczo odpowiedział świadczeniobiorca.
– Czy między nogami? – zapytałam ujmującym głosem.
– Bingo, he he he – odpowiedział dowcipnie partner procesu diagnostyczno-terapeutycznego.
– Heeehhhheeee – zareagowałam odruchowo, olśniona jego błyskotliwym poczuciem humoru. – W takim razie jeszcze doprecyzuję, czy pan szanowny oddawał się uciechom pozamałżeńskim?
– Ślubu z panią nie brałem i nie będę się spowiadał. U pani to się można wściec! – skarcił mnie świadczeniobiorca.
– No dobrze, już dobrze, dobrze, proszę się nie denerwować. Ludzka rzecz oddać sie uciechom. Będę musiała panu zaordynować antybiotyk. Do wyboru w karcie dań na schorzenie nabyte drogą pozamałżeńską mamy kilka antybiotyków. Oto lista. Co pan szanowny sobie życzy?
– A co jest najsmaczniejsze i co pani poleca? Tylko ma mi być refundowane!
– A czy ma pan dowód ubezpieczenia zdrowotnego? – zapytałam może trochę nieroztropnie.
– Nie pani interes – rzucił elegancką ripostą świadczeniobiorca.
– No już dobrze, dobrze, ja tylko tak pro forma pytam, bo mam w ankiecie. Jak by się okazało, że pan nie ma ubezpieczenia, to chętnie zapłacę. W końcu od tego tu jestem.
Szybko wypisałam recepty, a na oddzielnej karteczce podałam numer mojego konta, tak na wszelki wypadek, żeby kontrola z Narodowego Brata Płatnika wiedziała, do którego banku wysłać fakturę za koszty kuracji, gdyby okazało się, że status ubezpieczeniowy odbiorcy moich usług jest trochę nie ten teges.
Następny świadczeniobiorca miał podwyższone ciśnienie krwi i potrzebował powtórzenia leków.
– Jakie leki pan bierze? – zapytałam dla nawiązania rozmowy.
– To pani nie pamięta???! – słusznie się obruszył.
– Przepraszam, najmocniej przepraszam! To ciągle te moje przyzwyczajenia prowadzenia rozmowy w starym stylu. Muszę się poprawić, chyba zapiszę się na jakiś kurs podyplomowy z zakresu Medycyna Empatyczna XXI wieku. Tak, widzę, że muszę tak zrobić.
– No, coś pani oporna jest na tę medycynę nakierowaną na świadczeniobiorcę. W końcu wykształciliśmy was za nasze podatki, utrzymujemy wasze placówki, a wy jakoś nie możecie zrozumieć, że to jest inna epoka.
– Obiecuję najmocniej poprawę, zapewniam.
Potem wszedł trzeci, czwarty, kolejny i ani się obejrzałam, wszedł sto pięćdziesiąty. Szybko zleciało! Wypełniłam jeszcze 117 rubryk dla płatnika, dopisałam pełne kody rozpoznań ICD 10, podstemplowałam dokumentację papierową i podpisałam się elektronicznie podpisem kwalifikowanym, który z przyjemnością wykupiłam za kilkaset reali wirtualandzkich, aby moje sprawozdania nie budziły najmniejszych wątpliwości co do ich autentyczności.
Już miałam się zbierać po odbiór dziecka z przedszkola, gdy zadzwonił telefon od wicemenedżera ds. kontaktów z Narodowym Bratem Płatnikiem. Podniosłam słuchawkę bez najmniejszej zwłoki i zameldowałam się zgodnie z przepisami:
– Świadczeniodawca o numerze PWZ 243547 melduje się do dyspozycji szefostwa. Co mogę zrobić lepiej i wydajniej?
– Spocznijcie, koleżanko.
– Dziękuję za tę życzliwość, pani dyrektor.
– Mam tu jedną nieprzyjemną sprawę, która poważnie rzutuje na całą naszą placówkę i to niestety jest przez was.
– Słucham, pani dyrektor, jak mogę to naprawić i o co chodzi, jeśli mogę zapytać nieśmiało.
– Pamiętacie jak dziś wykonywaliście poranny obchód w celu nawodnienia świadczeniobiorców?
– Tak, oczywiście. Wprawdzie spóźniłam się aż 60 tysięcy milisekund, ale szczerze za ten występek wszystkich cierpiących przeprosiłam.
– Nooo, to dobrze, ale tu jest inna sprawa. Nalewaliście wodę z saturatora i jedna z osób w kolejce zrobiła wam zdjęcie, czy tak?
– Tak, myślałam, że na pamiątkę, że tak miło i sympatycznie.
– Myślicielka od siedmiu boleści z was! To była kontrola z Narodowego Brata Płatnika realizowana w formule „tajemniczy świadczeniobiorca”, a zdjęcie jest dowodem w sprawie. Okazuje się, że nalewaliście 95% pojemności kubka, a my w opisie oferty podaliśmy, że zapewniamy 100% nawodnienia. No i teraz nasza oferta jest uznana za niezgodną z tym, co jest w rzeczywistości. Kara sięgnie 33% kontraktu…
– Pani dyrektor, biorę wszystko na siebie. Proszę potrącić z mojej pensji. To moja wina, bardzo wielka wina. Nikt inny nie może ucierpieć finansowo z tego powodu. Obiecuję poprawę. Właśnie zamierzam zapisać się na kurs podyplomowy Empatyczna Medycyna XXI wieku.
– Nooo, żeby mi to było ostatni raz – oznajmiła życzliwie pani menedżer.
– Obiecuję, pani dyrektor, przecież wiem, że jestem tylko małym trybikiem w wielkiej machinie niesienia pomocy naszemu świadczeniobiorcy. Wiem, ile pracy ma menedżer generalny, jego sześciu zastępców, cała rada nadzorcza. Pokornie proszę o wybaczenie.
– Wybaczam, wybaczam – oznajmiła pani menedżer.
Kamień spadł mi z serca. Szybko pojechałam do przedszkola. Syn był ostatnim dzieckiem do odbioru, ale co tam! Najważniejsze, że dziś nikogo nie zawiodłam w mojej pracy i dałam z siebie wszystko, a może nawet więcej niż wszystko. Tak myślę, że taka kara za niedolewki wody w kubkach to chyba na jednej pensji się nie skończy. Ale to drobiazg, malusi drobiażdżek wobec wielkiego dzieła, w realizację którego jestem zaangażowana.
Zawsze i wszędzie pamiętam, że jestem tylko małym trybikiem w wielkim dziele niesienia pomocy naszym drogim świadczeniobiorcom.
Konkurs spotkał się z uznaniem Ministerstwa Wyłącznie Dobrych Decyzji, a szczególnie idea nawadniania pacjentów. Z uwagi na załamanie budżetowe z powodu epidemii recept refundowanych rozpoczęto intensywne propagowanie hydroterapii w różnych jej formach. Minister Bartolomeo Karierra-Nieuwierra nie omijał żadnej okazji, aby promować tę metodę leczniczą. Zaproszony do stacji telewizyjnej To-Nie-Ten tak opowiadał o hydroterapii:
To-Nie-Ten: – Panie ministrze, jak powinni lekarze troszczyć się o pacjentów?
Minister: – Oooo, to bardzo proste, często wystarczy zwykły ludzki gest.
To-Nie-Ten: – Jaki gest, panie ministrze, proszę jaśniej.
Minister: – Wystarczy podać SZKLANKĘ WODY!
To-Nie-Ten: – Ale kiedy należy podać tę szklankę wody: przed wizytą u lekarza, po wizycie, w trakcie?
Minister: – ZAMIAST WIZYTY, redaktorze!!! ZAMIAST!!! Przecież to oczywiste! Woda ma wiele cennych właściwości, przede wszystkim wypłukuje chore żądze skorzystania z naszego wspaniałego systemu! Ponadto uspokaja. A gdyby komuś nie pomogła szklanka wody zamiast wizyty u lekarza i nadal niepokoił się swoim stanem zdrowia, to może kupić sobie bardzo dobre tabletki dostępne bez recepty, nazywają się Nastrach. Sam je biorę, gdy idę na dywanik do szefa, i bardzo dobrze się czuję po nich.
To-Nie-Ten: – Panie ministrze! Ale czy to nie jest niedozwolona reklama leku przez lekarza, którym pan ciągle jest?
Minister: – Jestem lekarzem, gdy leczę pojedynczego pacjenta, ale w mojej obecnej pracy leczę „My, naród” i to jest posłannictwo! To chyba oczywiste, że muszę dbać o interesy moich przełożonych, a przybliżenie tego, jak przygotowuję się do wizyty u szefa nie jest niczym niestosownym.
To-Nie-Ten: – No oczywiście, jak mogliśmy zapomnieć, że pan minister jest tu jeden, ale w dwóch osobach, to zupełnie coś innego. Dziękujemy za te cenne informacje. A teraz, proszę państwa, pora na reklamę tabletek, które pomagają wszystkim, nawet ministrom.
Sponsorem audycji była firma WODĘ LEJĘ I MAM NADZIEJĘ oraz producent tabletek uspokajających Nastrach.
Chyba w ramach gorączki podróżniczej ruszyłam do Phoenix na konferencję edukacyjną dla pacjentów o chłoniakach.

Zbliżamy się do Detroit
Do Phoenix leciałam z przesiadką w Detroit, które okazało się przyjaznym lotniskiem dla podróżujących dalej.


Konferencja o chłoniakach w Scottsdale
Obrady odbywały się w Scottsdale, gdzie musiałam dojechać taksówką z Phoenix. Koszt w obie strony wynosił 100 usd.

Droga z Phoenix do Scottsdale, z kaktusami na środku jezdni

Okazał się to bardzo ciekawy rodzaj konferencji ! Zmieniają się czasy i obyczaje bardzo szybko, bo już w 2017 uczestniczyłam on line w takiej konferencji edukacyjnej dla pacjentów z guzami neuroendokrynnymi.

Moja książka Cywilizacja jonu sodowego

Plakat przetłumaczony przez nas i publikowany na łamach GdL
Brałam ponadto udział w audycji TVP na temat diety z ograniczeniem soli.

W studio TVP1, poranna audycja „Kawa czy herbata”

Uczestniczyłam też w konferencji IMI w Brukseli o komórkach macierzystych.
Podsumowaniem udziału była refleksja, że odnośnie zastosowania komórek macierzystych w medycynie praktycznej jest ciągle więcej nadziei niż faktów.
Za całokształt aktywności związanych z promocją diety z ograniczeniem soli otrzymałam dyplom World League of Hypertension.

Dyplom uznania World Hypertension League
Promocja diety z ograniczeniem jonu sodowego obejmowała pisanie artykułów, udział w akcjach edukacyjnych, udzielanie wywiadów w mediach, a także współpraca z World Action on Salt and Health (WASH). Na łamach Gazety dla Lekarzy tłumaczyłam na język polski oraz zamieszczaliśmy ich plakaty edukacyjne w kolejnych latach z okazji Światowego Tygodnia Świadomości Solnej.


Konferencja w Instytucie Pasteura w Atenach
Druga konferencja europejska w której brałam udział dotyczyła HIV/AIDS. Przy okazji zobaczyłam Akropol - jedynie z okien autobusu dowożącego nas na obrady. Na żywo udało mi się natomiast obejrzeć zmianę warty pod ateńskim parlamentem.
Udzieliłam też wywiadu dla TVP Info w plenerze, a dokładniej na trawniku przy Placu Narutowicza.
@mimax2 / Krystyna Knypl

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.


 

Diagnozowanie Nowego Wspaniałego Świata, odcinek pierwszy

  Krystyna Knypl Motto: Młodzi MYŚLĄ, że starzy są głupi, ale starzy WIEDZĄ, że młodzi są głupi. Agatha Christie , Morderstwo na ple...