Rozdział 7: Moje wiersze
Ilustrują on relacje z medycyną, są w nich refleksje natury ogólnej, a także są wiersze dedykowane moim wnukom.
Fotografuję Paryż
Zmierzch południa
Przyjmuję na przechowanie ludzkie lęki
Smugą cienia podążające za mną,
Nie dające się oswoić ani pomniejszyć.
Zwalczam polimorficzny gen służebności,
Nienaturalnie wybujały i patologiczny
Wyhodowany na zbyt częste okazje.
Zdrowy egoizm skrywam chorobliwie,
Chowam go przed światem ze wstydem,
Niczym łokcie z przetartym ubraniem.
Odczepiam cień na krótką chwilę,
Jedynie w samo południe.
Niczym samotny rewolwerowiec,
Idę pustą drogą wypatrując
Kto skrywa się za zamkniętymi oknami.
Nie możesz chybić!- wołają zza zasłon.
Banalne rady z wyprzedaży idei.
Która potrwa nie dalej niż do jutra.
Mijają lata i następuje zmian punktu widzenia i lekarz można napisać wiersz, a nawet drugi, trzeci, kolejny…
Spokojny dystans do medycyny
Na samą myśl o trwałym pożegnaniu z czymś dla nas ważnym ogarnia człowieka mroczny nastrój jak ten który panował w pewnym hotelu w Amsterdamie. Projektant zaplanował, że wszystko we wnętrzach będzie czarne. Blergh!
Gdy lekarz pożegna się z medycyną to może pisać wiersze, pod warunkiem, że będzie go odwiedzać Wena Twórcza. Jak ona wygląda ta cała Wena?
Poszła Wena do doktora…
Choć nie była bardzo chora,
Chciała tylko ponarzekać,
Się przebadać, podociekać,
Co się jej należy – Wenie,
Kiedy znajdzie się na scenie.
Z gruntu słabo jest obyta
Z pompą, blichtrem i paradą.
Trudno mówić jej ze swadą,
Wściekłe męczą ją migreny,
W okolicach każdej sceny.
Co ma robić biedna Wena?
Czy ma wołać pogotowie?
Czy na dyżur pobiec szybko?
Lub się spotkać z złotą rybką
I życzenia wyrzec szybko.
Lekarz się na nogach słania
Co mi z Weny przyjmowania?
Jakie zrobić jej badania?
Więc wiązaną rzecze mową
Wolno cedząc każde słowo.
Pragnę pani wyznać jeno,
Że nie łatwo z panią, Weno,
Mieć romansik lub spotkanie,
Kiedy wszystko jest nietanie.
Cnotą zaś jest oszczędzanie.
Wraca Wena więc do głowy,
A tam czeka temat nowy.
Czy ktoś Wenę refunduje?
Czy to w ogóle się opłaca?
Czy lekarska to jest praca?
I wyznała Wena z mocą,
Lekarzowi szeptem, nocą,
Werdykt krótki, ostateczny,
Może nawet zgoła wieczny:
ŚWIATŁO FLESZY WENĘ PESZY.
Gdy lekarz ów pożegna się z medycyną i przywita z dziennikarstwem, jest z nim za pan brat, dostanie zlecenie na napisanie relacji z kongresu European Society of Cardiology w Amsterdamie, pojedzie tam, to nagle okaże się, że to całe pożegnanie było tylko jedną z wielu prób generalnych. Tak, tak konieczność ratowania pacjenta z napadem drgawek przebiegających z zaburzeniami oddychania w środku nocy na amsterdamskiej ulicy przypomni mu, że NO WAY… nie ma pożegnań z medycyną!
Nie zawsze trafiają się lekarzowi egzotyczne podróże, częściej bywa w Biedronce niż w Arizonie, co też może sprzyjać Wenie.
Wiosenna sasanka
Poranek w Biedronce
Gdy dziś hasam po Biedronce,
Czuję się jak kwiat na łące!
Zaraz obok jest piekarnia…
Shopoholizm mnie ogarnia!
Konsumpcjonizm atakuje,
Wszędzie chodzę i kupuję,
Całkiem głupie, zbędne rzeczy,
Aż mój portfel cienko skrzeczy!
Co dzieje się jeżeli lekarz nie może pożegnać się skutecznie z medycyną? Wtedy może sobie ponarzekać wierszem i wyznać, że:
Nie od dziś bowiem wiadomo, że różne podstępne ideologie to po prostu trojan horse!
Dyżury, nieprzespane noce i lekarz zamienia się w pacjenta.. I na bazie obserwacji o zdrowiu lekarzy powstał wiersz :
Schorowany jak lekarz
Elektryka prąd nie tyka,
A lekarza to się zdarza.
Że choroba grzmotnie w łeb,
Gdy on żyje niczym kiep!
Człowiek odpięty od komputera
Człowiek odpięty od komputera
Jest tworem dwuwymiarowym,
Nawet nie wie co może robić,
W swym życiu nie-ekranowym.
Spogląda na świat realny,
Bez tych magicznych odcieni,
Dotyka też błędnym wzrokiem
Przybyłych z innej przestrzeni.
Obsługa nie zalogowanych
Na naszym forum – czy wiecie?
na szczęście jest niemożliwa
jesteśmy w innym świecie.
Nie zawsze tak dobrze dzieje się, że piszącego lekarza odwiedza jedynie Wena Twórcza, czasem do drzwi jego gabinetu zapuka Bzdura. prawdę powiedziawszy współcześnie to owa pani Bzdura puka do drzwi gabinetu każdego dnia, a jak się nie dostanie do lekarza to pędzi na SOR. Takie czasy..
Poszła Bzdura do doktora…
Choć nie była bardzo chora,
Chciała tylko ponarzekać,
Się przebadać, podociekać,
Co się jej należy – Bzdurze,
Kiedy cienko śpiewa w chórze.
Z gruntu słabo jest obyta
Z sensem, blichtrem i ogładą.
Trudno mówić jej ze swadą,
Wściekłe męczą ją migreny,
W okolicach każdej sceny.
Co ma robić biedna Bzdura?
Czy ma wołać pogotowie?
Czy na dyżur pobiec szybko?
Lub się spotkać z złotą rybką
I życzenia wyrzec szybko.
Lekarz się na nogach słania
Co mi z Bzdury przyjmowania?
Jakie zrobić jej badania?
Więc wiązaną rzecze mową
Wolno cedząc każde słowo.
Pragnę pani wyznać jeno,
Że nie łatwo panią Bzduro,
Jest porównać z każdą górą,
Bowiem z zestawieniu z Weną
Winna pani być pod sceną.
Wraca Bzdura więc do głowy,
A tam czeka temat nowy.
Czy ktoś Bzdurę refunduje?
Czy to w ogóle się opłaca?
Czy lekarska to jest praca?
Wyznał lekarz Bzdurze z mocą,
Potajemnie, szeptem, nocą,
Werdykt krótki, ostateczny,
Może nawet zgoła wieczny:
ŚWIATŁO FLESZY BZDURĘ CIESZY ; )
Co jest wewnątrz? Oto jest pytanie
Gdy to wszystko lekarza wkurzy postanawia udać się na emigrację.
Poetycka emigracja
Lasek Buloński
Dobra pamięć
Zawsze pamiętają o cudzym powołaniu,
O własnych tabletkach niekoniecznie.
To jasne, że będą żyli długo,
A może nawet wiecznie.
No chyba, że doktor się pomyli.
Bo oni niekoniecznie.
Przed podróżą
Nadałam wielką walizkę na taśmę,
Aby umknąć z pułapki codzienności,
I horyzont oswajam z zapałem.
Płynnie odrywam się od ziemi,
Dzięki boskiemu prawu fizyki,
Że na ciężar ludzkich doświadczeń
Nie działa ziemskie przyciąganie.
Każdą ma podróż pobłogosław Panie….
Gdy przyłożę Cię do rany,
Wpadam w zachwyt niesłychany.
Lata płyną i mijają,
A mnie zmarszczki nie tykają.
Ilustrują on relacje z medycyną, są w nich refleksje natury ogólnej, a także są wiersze dedykowane moim wnukom.
Fotografuję Paryż
Zmierzch południa
Przyjmuję na przechowanie ludzkie lęki
Smugą cienia podążające za mną,
Nie dające się oswoić ani pomniejszyć.
Zwalczam polimorficzny gen służebności,
Nienaturalnie wybujały i patologiczny
Wyhodowany na zbyt częste okazje.
Zdrowy egoizm skrywam chorobliwie,
Chowam go przed światem ze wstydem,
Niczym łokcie z przetartym ubraniem.
Odczepiam cień na krótką chwilę,
Jedynie w samo południe.
Niczym samotny rewolwerowiec,
Idę pustą drogą wypatrując
Kto skrywa się za zamkniętymi oknami.
Nie możesz chybić!- wołają zza zasłon.
Banalne rady z wyprzedaży idei.
Która potrwa nie dalej niż do jutra.
Mijają lata i następuje zmian punktu widzenia i lekarz można napisać wiersz, a nawet drugi, trzeci, kolejny…
Spokojny dystans do medycyny
Spokojny dystans do medycyny
Nie tworzy się w ciągu jednej godziny.
Wolno narasta przez długie lata,
Niepokój z tysiącem wahań się splata,
Lecz gdy nadejdzie ta piękna chwila…
Życie lekarza wszystko umila.
Wszystkie znamienne super wyniki,
Teksty uczone i p (<0,005) statystyki
Nie robią na mnie żadnego wrażenia.
Spoglądam nań rzadko i od niechcenia,
Wszystko mi wolno i nic nie muszę.
Ot! Czasem wierszyk napisać się skuszę.
A jest to możliwe ponieważ pożegnał się on z medycyną
Na pożegnanie
Ulokowałam jeden dzień
Na mapie zapomnienia
Będę wspominać go bez słów
I tylko od niechcenia
Ulokowałam drugi dzień,
Na mapie zapomnienia
Będę wspominać go bez słów
I tak to nic nie zmienia.
Najczulsza niegdyś myśl,
Nie sprowokuje nigdy złości,
Zmartwienie, smutek ani gniew
W spokojnym sercu nie zagości,
Wymażę chwile, słowa, łzy,
Zabliźnię wszystkie swoje rany
Zapomnę każdy zbędny gest,
W odruchu przywołany,
Prąd wspomnień porwał wiele dni,
Wprost nie do policzenia,
Przeszłości mówię ci: bądź zdrowa
Do widzenia!
***
Jest to najdłuższe pożegnanie jakie sobie przypominam, no ale cóż nie od dziś wiadomo, że pożegnania są trudne…
Nie tworzy się w ciągu jednej godziny.
Wolno narasta przez długie lata,
Niepokój z tysiącem wahań się splata,
Lecz gdy nadejdzie ta piękna chwila…
Życie lekarza wszystko umila.
Wszystkie znamienne super wyniki,
Teksty uczone i p (<0,005) statystyki
Nie robią na mnie żadnego wrażenia.
Spoglądam nań rzadko i od niechcenia,
Wszystko mi wolno i nic nie muszę.
Ot! Czasem wierszyk napisać się skuszę.
A jest to możliwe ponieważ pożegnał się on z medycyną
Na pożegnanie
Ulokowałam jeden dzień
Na mapie zapomnienia
Będę wspominać go bez słów
I tylko od niechcenia
Ulokowałam drugi dzień,
Na mapie zapomnienia
Będę wspominać go bez słów
I tak to nic nie zmienia.
Najczulsza niegdyś myśl,
Nie sprowokuje nigdy złości,
Zmartwienie, smutek ani gniew
W spokojnym sercu nie zagości,
Wymażę chwile, słowa, łzy,
Zabliźnię wszystkie swoje rany
Zapomnę każdy zbędny gest,
W odruchu przywołany,
Prąd wspomnień porwał wiele dni,
Wprost nie do policzenia,
Przeszłości mówię ci: bądź zdrowa
Do widzenia!
***
Jest to najdłuższe pożegnanie jakie sobie przypominam, no ale cóż nie od dziś wiadomo, że pożegnania są trudne…
Na samą myśl o trwałym pożegnaniu z czymś dla nas ważnym ogarnia człowieka mroczny nastrój jak ten który panował w pewnym hotelu w Amsterdamie. Projektant zaplanował, że wszystko we wnętrzach będzie czarne. Blergh!
Gdy lekarz pożegna się z medycyną to może pisać wiersze, pod warunkiem, że będzie go odwiedzać Wena Twórcza. Jak ona wygląda ta cała Wena?
Poszła Wena do doktora…
Choć nie była bardzo chora,
Chciała tylko ponarzekać,
Się przebadać, podociekać,
Co się jej należy – Wenie,
Kiedy znajdzie się na scenie.
Z gruntu słabo jest obyta
Z pompą, blichtrem i paradą.
Trudno mówić jej ze swadą,
Wściekłe męczą ją migreny,
W okolicach każdej sceny.
Co ma robić biedna Wena?
Czy ma wołać pogotowie?
Czy na dyżur pobiec szybko?
Lub się spotkać z złotą rybką
I życzenia wyrzec szybko.
Lekarz się na nogach słania
Co mi z Weny przyjmowania?
Jakie zrobić jej badania?
Więc wiązaną rzecze mową
Wolno cedząc każde słowo.
Pragnę pani wyznać jeno,
Że nie łatwo z panią, Weno,
Mieć romansik lub spotkanie,
Kiedy wszystko jest nietanie.
Cnotą zaś jest oszczędzanie.
Wraca Wena więc do głowy,
A tam czeka temat nowy.
Czy ktoś Wenę refunduje?
Czy to w ogóle się opłaca?
Czy lekarska to jest praca?
I wyznała Wena z mocą,
Lekarzowi szeptem, nocą,
Werdykt krótki, ostateczny,
Może nawet zgoła wieczny:
ŚWIATŁO FLESZY WENĘ PESZY.
Gdy lekarz ów pożegna się z medycyną i przywita z dziennikarstwem, jest z nim za pan brat, dostanie zlecenie na napisanie relacji z kongresu European Society of Cardiology w Amsterdamie, pojedzie tam, to nagle okaże się, że to całe pożegnanie było tylko jedną z wielu prób generalnych. Tak, tak konieczność ratowania pacjenta z napadem drgawek przebiegających z zaburzeniami oddychania w środku nocy na amsterdamskiej ulicy przypomni mu, że NO WAY… nie ma pożegnań z medycyną!
Nie zawsze trafiają się lekarzowi egzotyczne podróże, częściej bywa w Biedronce niż w Arizonie, co też może sprzyjać Wenie.
Wiosenna sasanka
Poranek w Biedronce
Gdy dziś hasam po Biedronce,
Czuję się jak kwiat na łące!
Zaraz obok jest piekarnia…
Shopoholizm mnie ogarnia!
Konsumpcjonizm atakuje,
Wszędzie chodzę i kupuję,
Całkiem głupie, zbędne rzeczy,
Aż mój portfel cienko skrzeczy!
Co dzieje się jeżeli lekarz nie może pożegnać się skutecznie z medycyną? Wtedy może sobie ponarzekać wierszem i wyznać, że:
Nie kocham moich snów,
W których ciągle leczę ludzi.
Skutecznie każdy z nich,
Mój lekarski zapał studzi.
Pomylone diagnozy, leki zawsze nie trafione,
To są moje koszmary po wielokroć śnione.
Ileż lat można być na niekończącym się dyżurze?
Czy emerytury od tych snów się wreszcie dosłużę?
Sny lekarza to odrębny temat – nie tylko medycyna wkrada się w ich treść, ale także inne tematy.
Między jawą a snem
Obcy ludzie wchodzą we śnie do mojego domu,
„Wszyscy muszą mieć równy dostęp do wszystkiego!”
Takie hasło mają na sztandarach w moich sennych marach.
I nic tobie do tego, że to twój dom! Nie godzisz się?
To pójdziesz na złom!
Akceptuj, przyzwalaj! Dawaj nam wszystko od początku,
Oddalaj się szybkim krokiem od zdrowego rozsądku!
Tylko my mamy rację, tylko nam się wszystko należy!
Opanujemy umysły dorosłych, dzieci i młodzieży!
Darujcie sobie te akcje chciwej i bezczelnej propagandy!
Przegoniłam z mego życia różne cwane bandy,
Agitatorów podłych i cynicznych manipulatorów.
Mój dom nie jest waszym domem i nigdy nim nie będzie.
Zapamiętajcie sobie to na zawsze i pamiętajcie wszędzie.
W których ciągle leczę ludzi.
Skutecznie każdy z nich,
Mój lekarski zapał studzi.
Pomylone diagnozy, leki zawsze nie trafione,
To są moje koszmary po wielokroć śnione.
Ileż lat można być na niekończącym się dyżurze?
Czy emerytury od tych snów się wreszcie dosłużę?
Sny lekarza to odrębny temat – nie tylko medycyna wkrada się w ich treść, ale także inne tematy.
Między jawą a snem
Obcy ludzie wchodzą we śnie do mojego domu,
„Wszyscy muszą mieć równy dostęp do wszystkiego!”
Takie hasło mają na sztandarach w moich sennych marach.
I nic tobie do tego, że to twój dom! Nie godzisz się?
To pójdziesz na złom!
Akceptuj, przyzwalaj! Dawaj nam wszystko od początku,
Oddalaj się szybkim krokiem od zdrowego rozsądku!
Tylko my mamy rację, tylko nam się wszystko należy!
Opanujemy umysły dorosłych, dzieci i młodzieży!
Darujcie sobie te akcje chciwej i bezczelnej propagandy!
Przegoniłam z mego życia różne cwane bandy,
Agitatorów podłych i cynicznych manipulatorów.
Mój dom nie jest waszym domem i nigdy nim nie będzie.
Zapamiętajcie sobie to na zawsze i pamiętajcie wszędzie.
Nie od dziś bowiem wiadomo, że różne podstępne ideologie to po prostu trojan horse!
Dyżury, nieprzespane noce i lekarz zamienia się w pacjenta.. I na bazie obserwacji o zdrowiu lekarzy powstał wiersz :
Schorowany jak lekarz
Elektryka prąd nie tyka,
A lekarza to się zdarza.
Że choroba grzmotnie w łeb,
Gdy on żyje niczym kiep!
Człowiek odpięty od komputera
Człowiek odpięty od komputera
Jest tworem dwuwymiarowym,
Nawet nie wie co może robić,
W swym życiu nie-ekranowym.
Spogląda na świat realny,
Bez tych magicznych odcieni,
Dotyka też błędnym wzrokiem
Przybyłych z innej przestrzeni.
Obsługa nie zalogowanych
Na naszym forum – czy wiecie?
na szczęście jest niemożliwa
jesteśmy w innym świecie.
Nie zawsze tak dobrze dzieje się, że piszącego lekarza odwiedza jedynie Wena Twórcza, czasem do drzwi jego gabinetu zapuka Bzdura. prawdę powiedziawszy współcześnie to owa pani Bzdura puka do drzwi gabinetu każdego dnia, a jak się nie dostanie do lekarza to pędzi na SOR. Takie czasy..
Poszła Bzdura do doktora…
Choć nie była bardzo chora,
Chciała tylko ponarzekać,
Się przebadać, podociekać,
Co się jej należy – Bzdurze,
Kiedy cienko śpiewa w chórze.
Z gruntu słabo jest obyta
Z sensem, blichtrem i ogładą.
Trudno mówić jej ze swadą,
Wściekłe męczą ją migreny,
W okolicach każdej sceny.
Co ma robić biedna Bzdura?
Czy ma wołać pogotowie?
Czy na dyżur pobiec szybko?
Lub się spotkać z złotą rybką
I życzenia wyrzec szybko.
Lekarz się na nogach słania
Co mi z Bzdury przyjmowania?
Jakie zrobić jej badania?
Więc wiązaną rzecze mową
Wolno cedząc każde słowo.
Pragnę pani wyznać jeno,
Że nie łatwo panią Bzduro,
Jest porównać z każdą górą,
Bowiem z zestawieniu z Weną
Winna pani być pod sceną.
Wraca Bzdura więc do głowy,
A tam czeka temat nowy.
Czy ktoś Bzdurę refunduje?
Czy to w ogóle się opłaca?
Czy lekarska to jest praca?
Wyznał lekarz Bzdurze z mocą,
Potajemnie, szeptem, nocą,
Werdykt krótki, ostateczny,
Może nawet zgoła wieczny:
ŚWIATŁO FLESZY BZDURĘ CIESZY ; )
Co jest wewnątrz? Oto jest pytanie
Gdy to wszystko lekarza wkurzy postanawia udać się na emigrację.
Poetycka emigracja
Bilet na emigrację do odległej krainy
Która słynie z obfitości wszystkich liter.
Nie ma w niej pięknych krajobrazów
Jedynie słowa ułożone warstwami.
Czy niecierpliwią się na spotkanie
Z ręką która je wyszuka i odkurzy?
Czy w swej dziwnej wyniosłości
leżą raczej obojętnie i spokojnie?
Bywa, że czekam na nie latami,
Choć dokładnie nie wiem jak długo,
Przyjdzie mi czekać niecierpliwie,
Mam jednak pewność, że nadejdą.
Może wtedy spacerować po Lasku Bulońskim i napisać o tym wiersz
Zaskoczone liście przycupnęły na gałęziach,
Zima nadciągnęła w nadzwyczajnym pośpiechu
Nie znanym ani ludziom ani drzewom.
Ktoś zapomniał wystawić liście na sprzedaż,
Opadające liście są dziś w promocji!
Uchroń choć jeden listek przed upadkiem,
Możesz zabrać nawet dwie garście na kredyt.
Wystarczy, że spłacisz następnej jesieni,
Na dogodnych warunkach do rozmyślań.
Która słynie z obfitości wszystkich liter.
Nie ma w niej pięknych krajobrazów
Jedynie słowa ułożone warstwami.
Czy niecierpliwią się na spotkanie
Z ręką która je wyszuka i odkurzy?
Czy w swej dziwnej wyniosłości
leżą raczej obojętnie i spokojnie?
Bywa, że czekam na nie latami,
Choć dokładnie nie wiem jak długo,
Przyjdzie mi czekać niecierpliwie,
Mam jednak pewność, że nadejdą.
Może wtedy spacerować po Lasku Bulońskim i napisać o tym wiersz
Zaskoczone liście przycupnęły na gałęziach,
Zima nadciągnęła w nadzwyczajnym pośpiechu
Nie znanym ani ludziom ani drzewom.
Ktoś zapomniał wystawić liście na sprzedaż,
Opadające liście są dziś w promocji!
Uchroń choć jeden listek przed upadkiem,
Możesz zabrać nawet dwie garście na kredyt.
Wystarczy, że spłacisz następnej jesieni,
Na dogodnych warunkach do rozmyślań.
Lasek Buloński
Dobra pamięć
Zawsze pamiętają o cudzym powołaniu,
O własnych tabletkach niekoniecznie.
To jasne, że będą żyli długo,
A może nawet wiecznie.
No chyba, że doktor się pomyli.
Bo oni niekoniecznie.
Przed podróżą
Nadałam wielką walizkę na taśmę,
Aby umknąć z pułapki codzienności,
I horyzont oswajam z zapałem.
Płynnie odrywam się od ziemi,
Dzięki boskiemu prawu fizyki,
Że na ciężar ludzkich doświadczeń
Nie działa ziemskie przyciąganie.
Każdą ma podróż pobłogosław Panie….
Przez długi czas moja ulubiona fotografia z zagadką – czy jest to powitanie czy pożegnanie?
Nerw kulszowy
Duży i długi zawiadowca każdej nogi
Rządzi bezwzględnie i niepodzielnie.
Z niego odchodzą wszystkie gałązki
I żadna nie jest obcym przybyszem.
Nie ma ani jednego dzieła przypadku
Jeżeli chcesz posuwać się do przodu.
Musisz się poddać jego władzy,
Nogi to zrozumiały z łatwością.
Dlaczego głowie idzie tak opornie?
Wysyła impulsy na nieprzetarte szlaki,
Z których pojedyncze przekształcą się w
myśl znajdującą swe przeznaczenie.
Czy zdąży znaleźć skoro minął termin?
Nie traci nadziei, że trafi do celu
Z miliona posłanych nieznanym odbiorcom.
Maja szanse w każdą środę wieczorem.
Gdy wskazówki koła fortuny nieuchronnie
Zbliżają się do liczb szczęśliwych.
Posłuszne nerwom nogi pobiegną
Na spotkanie z przeznaczeniem.
Pytasz czy trudno pisać wiersze
Nie ma nic prostszego pod słońcem,Wystarczy zebrać rozbiegane myśli,
Czasem poszperać trochę w słowach,
Zważyć zamysły, ustalić proporcje, intencje.
A ciąg dalszy należy do innych ludzi.
Ogłoszenie
Szukam idei nie mających żadnej ceny,
Rzeczy nie wystawionych na sprzedaż,
Herosa, który pokona kręcące wiatraki,
Szukam tego czego podobno nie ma.
Nie przeszkadza mi cudza świadomość
O bezsensie moich żmudnych poszukiwań.
Może okazać się, że miałam jednak rację.
Nic nie jest przesądzone ostatecznie
Dopóki nie ma racji danych na wieczność.
Luka w edukacji
Osobiste spotkanie z sensacją jest bolesne,
Odkrywają ze zdumieniem jej zawodowi łowcy.
To nie jest to samo mówią zaskoczeni,
Mój własny ból i opisany na szpaltach.
Bolesna nauka jest możliwa zawsze,
Trzeba tylko czasem zamienić się na role.
Niestety nie uczą tego w ani jednej szkole.
Odpowiedź na pytanie
Dlaczego jestem codziennością,
Krótka sprzeczką, listem nie odpisanym,
Dawnym adresem zapomnianym,
Trudną sprawą odłożoną na jutro,
Zniechęceniem, obojętnością,
Nie ma mnie czy już nie chcę?
Znam odpowiedź na to pytanie:
Tak smakuje przemijanie.
Bilans sensu
Zużywają mało tlenu i elektryczności,
Jednak rachunki płacą wysokie,
Choć nadsyłane są bez koperty,
Stan konta otoczony jest tajemnicą.
Mają zwyczaj pożywiać się wolnością,
Na ogół w niewielkich dawkach,
Jednak koniecznie trzy razy dziennie,
Nigdy z przepisu lekarza,
Raczej z wewnętrznej potrzeby.
Drobnych ran już nawet nie liczą, ale
Blizny skrupulatnie mierzą w centymetrach.
Oczywiście nie podając wyników bilansu.
Bo być może wolność jest pozbawiona sensu?
Wakacyjna przygoda
W Szarm-el-szejk Ziuta
Nie mogła włożyć buta,
Bo została pokłuta,
Przez jednego gada,
Co na dnie morskim siada.
Alfabetyczny wiersz dla wnucząt
A – to pierwsza jest z literek
nikt nie skoczy jej przed szereg.
***
B– wypina ładne brzuszki,
wiedzą o tym już kaczuszki
***
C – cytrynki przypomina
że się kwaśna robi mina.
***
D – domowe ma znaczenie,
wiedzą o tym wszystkie lenie.
***
E – jak Ewa każdy powie,
bardzo ważne co ma w głowie.
***
F – fantazją trochę trąci
i w literkach wszystko mąci.
***
G to zawijas trochę trudny,
ale przez to nie jest nudny.
***
H to z Henia inicjału
nauczymy się pomału.
***
I się przez to w głowie mąci.
chyba że się nikt nie wtrąci
***
J – też łatwo rozpoznamy
by pochwałę dostać Mamy
***
K konkretną jest literą
żadna babcia nie jest sknerą
***
L lubimy wszyscy za to
że przypomnieć może lato.
***
Ł to łatwa jest litera
zawijasy też zawiera.
***
M jest zawsze w słowie mama
wszystko Helcia robi sama.
***
N naprawdę ma trzy kreski
wiedza o tym nawet pieski.
***
O otwiera się szeroko
jak wyspane dobrze oko.
***
P pomału przypomina
kogoś komu zrzedła mina.
***
R to trudna jest litera
bardzo język poniewiera.
***
S dla śmiechu całkiem łatwa
wie już o tym szkolna dziatwa.
***
T już nie wiem jak zrymować
trzeba będzie kombinować.
***
U jak uszy odmrożone
bo bez czapki wychłodzone.
***
W to koniec jest już bliski
trzeba zajrzeć więc do miski.
***
X – równania znaki to znany
bywa czasem zapomniany.
—
Y lubi zgrywać Greka
A tu szybko czas ucieka.
—
Z zwiastuje koniec szybki
Moje śliczne złote rybki!
Wiersz o małych dzieciach
Małe dzieci mają wielkie uczucia,
Płaczą nad mlekiem do wypicia
I pluszowym misiem na wystawie.
Ojcem spieszącym się do pracy,
Przytulone do wychodzącej nogi.
Gdy zapłaczą nad rozlanym mlekiem.
Odetchnę z ulgą, że dorosły.
Poetę odwiedza jego Muza, a poetkę kto??? Muz!!!
Mój Ty Muzie ukochany, Nerw kulszowy
Duży i długi zawiadowca każdej nogi
Rządzi bezwzględnie i niepodzielnie.
Z niego odchodzą wszystkie gałązki
I żadna nie jest obcym przybyszem.
Nie ma ani jednego dzieła przypadku
Jeżeli chcesz posuwać się do przodu.
Musisz się poddać jego władzy,
Nogi to zrozumiały z łatwością.
Dlaczego głowie idzie tak opornie?
Wysyła impulsy na nieprzetarte szlaki,
Z których pojedyncze przekształcą się w
myśl znajdującą swe przeznaczenie.
Czy zdąży znaleźć skoro minął termin?
Nie traci nadziei, że trafi do celu
Z miliona posłanych nieznanym odbiorcom.
Maja szanse w każdą środę wieczorem.
Gdy wskazówki koła fortuny nieuchronnie
Zbliżają się do liczb szczęśliwych.
Posłuszne nerwom nogi pobiegną
Na spotkanie z przeznaczeniem.
Pytasz czy trudno pisać wiersze
Nie ma nic prostszego pod słońcem,Wystarczy zebrać rozbiegane myśli,
Czasem poszperać trochę w słowach,
Zważyć zamysły, ustalić proporcje, intencje.
A ciąg dalszy należy do innych ludzi.
Ogłoszenie
Szukam idei nie mających żadnej ceny,
Rzeczy nie wystawionych na sprzedaż,
Herosa, który pokona kręcące wiatraki,
Szukam tego czego podobno nie ma.
Nie przeszkadza mi cudza świadomość
O bezsensie moich żmudnych poszukiwań.
Może okazać się, że miałam jednak rację.
Nic nie jest przesądzone ostatecznie
Dopóki nie ma racji danych na wieczność.
Luka w edukacji
Osobiste spotkanie z sensacją jest bolesne,
Odkrywają ze zdumieniem jej zawodowi łowcy.
To nie jest to samo mówią zaskoczeni,
Mój własny ból i opisany na szpaltach.
Bolesna nauka jest możliwa zawsze,
Trzeba tylko czasem zamienić się na role.
Niestety nie uczą tego w ani jednej szkole.
Odpowiedź na pytanie
Dlaczego jestem codziennością,
Krótka sprzeczką, listem nie odpisanym,
Dawnym adresem zapomnianym,
Trudną sprawą odłożoną na jutro,
Zniechęceniem, obojętnością,
Nie ma mnie czy już nie chcę?
Znam odpowiedź na to pytanie:
Tak smakuje przemijanie.
Bilans sensu
Zużywają mało tlenu i elektryczności,
Jednak rachunki płacą wysokie,
Choć nadsyłane są bez koperty,
Stan konta otoczony jest tajemnicą.
Mają zwyczaj pożywiać się wolnością,
Na ogół w niewielkich dawkach,
Jednak koniecznie trzy razy dziennie,
Nigdy z przepisu lekarza,
Raczej z wewnętrznej potrzeby.
Drobnych ran już nawet nie liczą, ale
Blizny skrupulatnie mierzą w centymetrach.
Oczywiście nie podając wyników bilansu.
Bo być może wolność jest pozbawiona sensu?
Wakacyjna przygoda
W Szarm-el-szejk Ziuta
Nie mogła włożyć buta,
Bo została pokłuta,
Przez jednego gada,
Co na dnie morskim siada.
Alfabetyczny wiersz dla wnucząt
A – to pierwsza jest z literek
nikt nie skoczy jej przed szereg.
***
B– wypina ładne brzuszki,
wiedzą o tym już kaczuszki
***
C – cytrynki przypomina
że się kwaśna robi mina.
***
D – domowe ma znaczenie,
wiedzą o tym wszystkie lenie.
***
E – jak Ewa każdy powie,
bardzo ważne co ma w głowie.
***
F – fantazją trochę trąci
i w literkach wszystko mąci.
***
G to zawijas trochę trudny,
ale przez to nie jest nudny.
***
H to z Henia inicjału
nauczymy się pomału.
***
I się przez to w głowie mąci.
chyba że się nikt nie wtrąci
***
J – też łatwo rozpoznamy
by pochwałę dostać Mamy
***
K konkretną jest literą
żadna babcia nie jest sknerą
***
L lubimy wszyscy za to
że przypomnieć może lato.
***
Ł to łatwa jest litera
zawijasy też zawiera.
***
M jest zawsze w słowie mama
wszystko Helcia robi sama.
***
N naprawdę ma trzy kreski
wiedza o tym nawet pieski.
***
O otwiera się szeroko
jak wyspane dobrze oko.
***
P pomału przypomina
kogoś komu zrzedła mina.
***
R to trudna jest litera
bardzo język poniewiera.
***
S dla śmiechu całkiem łatwa
wie już o tym szkolna dziatwa.
***
T już nie wiem jak zrymować
trzeba będzie kombinować.
***
U jak uszy odmrożone
bo bez czapki wychłodzone.
***
W to koniec jest już bliski
trzeba zajrzeć więc do miski.
***
X – równania znaki to znany
bywa czasem zapomniany.
—
Y lubi zgrywać Greka
A tu szybko czas ucieka.
—
Z zwiastuje koniec szybki
Moje śliczne złote rybki!
Wiersz o małych dzieciach
Małe dzieci mają wielkie uczucia,
Płaczą nad mlekiem do wypicia
I pluszowym misiem na wystawie.
Ojcem spieszącym się do pracy,
Przytulone do wychodzącej nogi.
Gdy zapłaczą nad rozlanym mlekiem.
Odetchnę z ulgą, że dorosły.
Poetę odwiedza jego Muza, a poetkę kto??? Muz!!!
Gdy przyłożę Cię do rany,
Wpadam w zachwyt niesłychany.
Lata płyną i mijają,
A mnie zmarszczki nie tykają.
Haiku ( 俳句) z inspiracji EH
Wieczorny, spokojny zmierzch
Niespodziewanie przerwały pytania:
Kto właściwie inspiruje cię do pisania?
Czy także ten brodaty facet,
z którym codziennie jadasz śniadania?
I zostawiasz mu swój talerz do pozmywania?
Wiersz
Wiersz powstaje z tęsknoty,
Niewidocznej niezgody,
Niewypowiedzianego bólu,
Bezsilnej wściekłości, namysłu,
Rozsmakowanej samotności,
Zasłuchania w muzyce,
Słów zatrzymanych w kadrze.
Właściciele losu innych ludzi
Właściciele losu innych ludzi,
Upojeni potęgą władzy,
Opętani żądzą panowania,
Ogłuszeni szmerem pochlebstw,
Oślepieni fałszywym blaskiem,
Próżni, napuszeni, nieomylni?
Wszyscy nadęci jak balony.
Nakłuwam szpilką powoli,
Ciekawiąc się czy to bolesne.
Żaden mięsień nie drga im z bólu
Znieczuleni od urodzenia.
Podążają samotni, do nikąd.
Nie znając celu ani umiaru,
Znieczuleni niczego nie czują.
Pod powiekami
Śmieszne niepokoje, małe strachy,
Zwykłe chęci i odświętne zachcianki,
Nie odbyte podróże, niezdobyte góry,
Ludzi przeoczonych i zgubione perły.
Wirowanie obrazów zamglonych.
Umiejscowionych na zawsze i trwale.
Pod dziwnie miękkim dyskiem pamięci.
Który skrywa najmniejsze okruszki
Ukrytych wzruszeń i szalonych fantazji.
Spełnionych pod powiekami wyobraźni.
Wybrańcy
Nieszczęśliwi – smutne listy niewysłane,
Śmiertelnicy – na ogół przelewy bankowe,
Recepty tylko niektórzy z nich.
Na wyraźne życzenie publiczności.
Tym różnią się od wybrańców,
Że sami wybrali swój los.
Wzajemność nie jest ich radością.
Bohaterowie pierwszych stron gazet,
Zmęczeni, znużeni , obojętni.
Nagle potrzebni w obliczu śmierci,
Która pokazuje każdemu jego miejsce.
Nieszczęśliwi – smutne listy niewysłane,
Śmiertelnicy – na ogół przelewy bankowe,
Recepty tylko niektórzy z nich.
Na wyraźne życzenie publiczności.
Tym różnią się od wybrańców,
Że sami wybrali swój los.
Wzajemność nie jest ich radością.
Bohaterowie pierwszych stron gazet,
Zmęczeni, znużeni , obojętni.
Nagle potrzebni w obliczu śmierci,
Która pokazuje każdemu jego miejsce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.