Krystyna Knypl
Konferencja ta była ważna ponieważ:
# była moim samodzielnym debiutem na europejskim forum
# pozwoliła mi poznać zasady ubiegania się o akredytację dziennikarską
# odbyła się na własny koszt, mieszkałm w hotelu Eurostar Grand Place przy Boulevard Anspaach
Po raz pierwszy na szlak korespondenta do stolicy Zjednoczonej Europy wyruszyłam 4 marca 2008 roku jako początkujący w dziennikarskim fachu freelancer, aby relacjonować konferencję prasową poświęconą rakowi jelita grubego.
Moja karta prasowa 2008
Początki, jak to w życiu bywa, wymagały determinacji, o czym świadczy relacja zamieszczona na fotoblogu na gorąco:
Bezpośrednim powodem mojego wyjazdu do Brukseli było zaproszenie na konferencję prasową w Parlamencie Europejskim, jakie nadeszło pocztą elektroniczną pewnego popołudnia. Organizacja pozarządowa Europacolon organizowała miesiąc świadomości schorzeń nowotworowych jelita grubego i poszukiwała prasowego wsparcia swojej działalności.
Przyleciałam dzień wcześniej rano i zatrzymałam się w hotelu na Boulevard Anspach. Następnego dnia miałam konferencję prasową w jednym z budynków unijnych. Wszystko dookoła było nowe i nieznane ...
Na znalezienie niewielkiej sali konferencyjnej straciłam sporo energii – najpierw poszukując na forach internetowych informacji, gdzie znajduje się wejście dla prasy, a potem idąc ulicami Brukseli zauważyłam, że czas ucieka. Ostatni odcinek drogi pokonałam by taxi, inaczej bym się spóźniła. Wspomniane wejście okazało się być niepozornymi drzwiami przy ulicy Wiertza.
Panowie od bezpieczeństwa zażądali ode mnie paszportu (tak, tak, nie dowodu osobistego, lecz paszportu), zrobili mi zdjęcie – na którym nie mam miny zbyt przyjaznej dla świata (mina wynikała ze zmachania się w trakcie poszukiwań) i wręczyli press ID.
Następnie pracownica przeprowadziła mnie do sali, w której odbywała się konferencja prasowa.
Ciekawostką były liczne kabiny tłumaczy gotowych do tłumaczenia np. na język estoński lub węgierski. Po zakończeniu konferencji zaproszono nas do innej części budynków UE, gdzie było wystawione ogromne jelito grube z różnymi schorzeniami.
Z tego wyjazdu powstały dwa wnioski:
# Nie należy rezygnować w połowie przedsięwzięcia, niezależnie od tego jak pozornie źle układają się sprawy.
#W pełni przekonałam się, że jeśli umiesz liczyć, licz zawsze na siebie!
Berlaymont Building
Euro / gold exchange
Pomnik, ale czyj?
Hall mojego hotelu
Mój pokój
Mój pokój
Faktura za pobyt w hotelu
Dwie kobiety
Metro Schuman przystanek
Powracający do domu
Przystanek Schuman bus
Kod dostępu do internetu dla dziennikarzy
Consilium - wypatrzone na spacerze
Mój sejf w hotelu
Pomnik Euro
Cafe
Remont dworca kolejowego
Remont dworca kolejowego
Atmosfera przedświąteczna
Zielono mam w głowie
Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną
na klombach mych myśli sadzone za młodu
Pod słońcem co dało mi duszę błękitną
i które mi świeci bez trosk i zachodu.
Rozdaję wokóło mój uśmiech, bukiety
rozdaję wokoło i jestem radosną
wichurą zachwytu i szczęścia poety
co zamiast człowiekiem powinien być wiosną!
(Kazimierz Wierzyński)
Konferencja ta była ważna ponieważ:
# była moim samodzielnym debiutem na europejskim forum
# pozwoliła mi poznać zasady ubiegania się o akredytację dziennikarską
# odbyła się na własny koszt, mieszkałm w hotelu Eurostar Grand Place przy Boulevard Anspaach
Po raz pierwszy na szlak korespondenta do stolicy Zjednoczonej Europy wyruszyłam 4 marca 2008 roku jako początkujący w dziennikarskim fachu freelancer, aby relacjonować konferencję prasową poświęconą rakowi jelita grubego.
Początki, jak to w życiu bywa, wymagały determinacji, o czym świadczy relacja zamieszczona na fotoblogu na gorąco:
Bezpośrednim powodem mojego wyjazdu do Brukseli było zaproszenie na konferencję prasową w Parlamencie Europejskim, jakie nadeszło pocztą elektroniczną pewnego popołudnia. Organizacja pozarządowa Europacolon organizowała miesiąc świadomości schorzeń nowotworowych jelita grubego i poszukiwała prasowego wsparcia swojej działalności.
Przyleciałam dzień wcześniej rano i zatrzymałam się w hotelu na Boulevard Anspach. Następnego dnia miałam konferencję prasową w jednym z budynków unijnych. Wszystko dookoła było nowe i nieznane ...
Na znalezienie niewielkiej sali konferencyjnej straciłam sporo energii – najpierw poszukując na forach internetowych informacji, gdzie znajduje się wejście dla prasy, a potem idąc ulicami Brukseli zauważyłam, że czas ucieka. Ostatni odcinek drogi pokonałam by taxi, inaczej bym się spóźniła. Wspomniane wejście okazało się być niepozornymi drzwiami przy ulicy Wiertza.
Panowie od bezpieczeństwa zażądali ode mnie paszportu (tak, tak, nie dowodu osobistego, lecz paszportu), zrobili mi zdjęcie – na którym nie mam miny zbyt przyjaznej dla świata (mina wynikała ze zmachania się w trakcie poszukiwań) i wręczyli press ID.
Następnie pracownica przeprowadziła mnie do sali, w której odbywała się konferencja prasowa.
Ciekawostką były liczne kabiny tłumaczy gotowych do tłumaczenia np. na język estoński lub węgierski. Po zakończeniu konferencji zaproszono nas do innej części budynków UE, gdzie było wystawione ogromne jelito grube z różnymi schorzeniami.
Z tego wyjazdu powstały dwa wnioski:
# Nie należy rezygnować w połowie przedsięwzięcia, niezależnie od tego jak pozornie źle układają się sprawy.
#W pełni przekonałam się, że jeśli umiesz liczyć, licz zawsze na siebie!
Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną
na klombach mych myśli sadzone za młodu
Pod słońcem co dało mi duszę błękitną
i które mi świeci bez trosk i zachodu.
Rozdaję wokóło mój uśmiech, bukiety
rozdaję wokoło i jestem radosną
wichurą zachwytu i szczęścia poety
co zamiast człowiekiem powinien być wiosną!
(Kazimierz Wierzyński)
@mimax2 / Krystyna Knypl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.