Rozdział 14: Wyprawa na Syberię
Poza chorobami wewnętrznymi udało mi się w początkach mojej kariery lekarskiej opanować w dość dobrym stopniu język rosyjski. Wiązało się to z zajęciami, które miałam na studiach doktoranckich u bardzo sympatycznego lektora oraz prowadzonymi ćwiczeniami ze studentami z Erywania. Przyjeżdżali oni do nas na praktyki wakacyjne.
Ze studentami z Erywania w ogrodzie PSK nr 1
Przed zajęciami z rosyjskojęzyczną grupą studencką kupiłam podręcznik diagnostyki internistycznej w popularnej w czasach PRL księgarni rosyjskiej na Nowym Świecie i dość dobrze nauczyłam się terminologii internistycznej.
Jako osoba obyta z językiem rosyjskim zostałam w 1975 roku wydelegowana do uczestnictwa w Tygodniu Leków Polskich w Nowosybirsku.
Naukową część delegacji stanowiło dwóch profesorów, oraz ja, podówczas młoda lekarka. Zaplątałam się w te wyższe sfery naukowe wyłącznie z powodu znajomości języka rosyjskiego, którego powszechne nauczanie w szkołach nie owocowało praktyczną jego znajomością.
Magnetofon przywieziony z Nowosybirska
Podróż samolotem z Moskwy do Nowosybirska trwała 4 godziny i wtedy po raz pierwszy zetknęłam się ze strefami czasowymi. Dziwnie było o 2.00 w nocy nie odczuwać potrzeby snu!
Pamiątkowy wisiorek otrzymany od jednej z koleżanek w Akademgorodku
W Moskwie mieszkaliśmy w hotelu Rossija, który był wówczas największym hotelem na świecie.
„Hotel został oficjalnie otwarty 15 stycznia 1967. Był wówczas największym hotelem na świecie – był w stanie przyjąć ponad 4000 gości. Liczył 21 pięter, 3200 pokoi i 245 pół-apartamentów. Posiadał m.in. urząd pocztowy, gabinet odnowy biologicznej, zakład fryzjerski, kino, klub nocny (noszący przez pewien czas nazwę „Manhattan Express”) oraz salę koncertową na 2500 miejsc (Centralna Państwowa Sala Koncertowa „Rosja”). Hotel Rossija trafił do Księgi rekordów Guinnessa. W latach 70. był ciągle największym hotelem w Europie.”
Za Wikipedią https://pl.wikipedia.org/wiki/Hotel_Rossija_(Moskwa)
Zdjęcie hotelu do wersji książkowej z linku
https://pl.wikipedia.org/wiki/Hotel_Rossija_(Moskwa)#/media/File:Hotel_Russia_(Moscow,_2004).jpg
Część naukowa w Nowosybirsku miała charakter oficjalny i nieoficjalny. Podczas części oficjalnej wygłosiliśmy swoje wykłady w Akademgorodku (miasteczko akademickie pod Nowosybirskiem). Mój wykład miał tytuł „Zastosowanie betablokerów w leczeniu schorzeń układu sercowo naczyniowego”. Mieliśmy także spotkania z różnymi radzieckimi naukowcami; mnie przypadło w udziale spotkanie z prof. A. Deminem, internistą. Zwiedzaliśmy też stację pogotowia ratunkowego w Nowosybirsku.
Książka z autografem prof.A. Demina
Po zakończeniu programu oficjalnego zaproszono nas do pięknego Teatru Opery i Baletu w Nowosybirsku na przedstawienie Spartakusa. Siedzieliśmy w loży rządowej, gdzie byliśmy witani szampanem przez dyrektora teatru.
Zapamiętałam słowa dyrektora skierowane do mnie w czasie przerwy:
– Dawajtie, pajdiom pogulat’ z narodom!
Spacerowaliśmy więc po przestronnym holu, pod oknami rosły piękne egzotyczne rośliny, a na jednej z nich czerwony kwiat. Nieroztropnie wyraziłam zachwyt tym kwiatem… Dyrektor opery w okamgnieniu go zerwał i wręczył mi w szarmanckim geście. Szkoda, że nie zasuszyłam tego kwiatu na pamiątkę!
Wśród miejsc zwiedzanych w Nowosybirsku wielkie wrażenie zrobiło na mnie Muzeum Geologiczne, w którym pokazano nam bogactwo ziemi rosyjskiej – były tam wszystkie minerały, jakie na terenie Rosji można znaleźć.
Zawieziono nas także nad rzekę Ob. Z tej wycieczki zapamiętałam piękną kwestię w wykonaniu kolegi dermatologa. Jak dziś widzę prof. Andrzeja Langnera, postawnego mężczyznę, w modnym podówczas kożuchu, stojącego nad rzeką Ob i mówiącego:
– Ob, twoja mat’!
Rosjanie pokochali Andrzeja od razu i turlając się ze śmiechu, mówili:
– Andrzeju, nieważne czy będziesz miał jutro dobry wykład. I tak dzieci będą się o tobie uczyć w szkołach!
Poza chorobami wewnętrznymi udało mi się w początkach mojej kariery lekarskiej opanować w dość dobrym stopniu język rosyjski. Wiązało się to z zajęciami, które miałam na studiach doktoranckich u bardzo sympatycznego lektora oraz prowadzonymi ćwiczeniami ze studentami z Erywania. Przyjeżdżali oni do nas na praktyki wakacyjne.
Przed zajęciami z rosyjskojęzyczną grupą studencką kupiłam podręcznik diagnostyki internistycznej w popularnej w czasach PRL księgarni rosyjskiej na Nowym Świecie i dość dobrze nauczyłam się terminologii internistycznej.
Jako osoba obyta z językiem rosyjskim zostałam w 1975 roku wydelegowana do uczestnictwa w Tygodniu Leków Polskich w Nowosybirsku.
Naukową część delegacji stanowiło dwóch profesorów, oraz ja, podówczas młoda lekarka. Zaplątałam się w te wyższe sfery naukowe wyłącznie z powodu znajomości języka rosyjskiego, którego powszechne nauczanie w szkołach nie owocowało praktyczną jego znajomością.
Podróż samolotem z Moskwy do Nowosybirska trwała 4 godziny i wtedy po raz pierwszy zetknęłam się ze strefami czasowymi. Dziwnie było o 2.00 w nocy nie odczuwać potrzeby snu!
W Moskwie mieszkaliśmy w hotelu Rossija, który był wówczas największym hotelem na świecie.
„Hotel został oficjalnie otwarty 15 stycznia 1967. Był wówczas największym hotelem na świecie – był w stanie przyjąć ponad 4000 gości. Liczył 21 pięter, 3200 pokoi i 245 pół-apartamentów. Posiadał m.in. urząd pocztowy, gabinet odnowy biologicznej, zakład fryzjerski, kino, klub nocny (noszący przez pewien czas nazwę „Manhattan Express”) oraz salę koncertową na 2500 miejsc (Centralna Państwowa Sala Koncertowa „Rosja”). Hotel Rossija trafił do Księgi rekordów Guinnessa. W latach 70. był ciągle największym hotelem w Europie.”
Za Wikipedią https://pl.wikipedia.org/wiki/Hotel_Rossija_(Moskwa)
Zdjęcie hotelu do wersji książkowej z linku
https://pl.wikipedia.org/wiki/Hotel_Rossija_(Moskwa)#/media/File:Hotel_Russia_(Moscow,_2004).jpg
Część naukowa w Nowosybirsku miała charakter oficjalny i nieoficjalny. Podczas części oficjalnej wygłosiliśmy swoje wykłady w Akademgorodku (miasteczko akademickie pod Nowosybirskiem). Mój wykład miał tytuł „Zastosowanie betablokerów w leczeniu schorzeń układu sercowo naczyniowego”. Mieliśmy także spotkania z różnymi radzieckimi naukowcami; mnie przypadło w udziale spotkanie z prof. A. Deminem, internistą. Zwiedzaliśmy też stację pogotowia ratunkowego w Nowosybirsku.
Po zakończeniu programu oficjalnego zaproszono nas do pięknego Teatru Opery i Baletu w Nowosybirsku na przedstawienie Spartakusa. Siedzieliśmy w loży rządowej, gdzie byliśmy witani szampanem przez dyrektora teatru.
Zapamiętałam słowa dyrektora skierowane do mnie w czasie przerwy:
– Dawajtie, pajdiom pogulat’ z narodom!
Spacerowaliśmy więc po przestronnym holu, pod oknami rosły piękne egzotyczne rośliny, a na jednej z nich czerwony kwiat. Nieroztropnie wyraziłam zachwyt tym kwiatem… Dyrektor opery w okamgnieniu go zerwał i wręczył mi w szarmanckim geście. Szkoda, że nie zasuszyłam tego kwiatu na pamiątkę!
Wśród miejsc zwiedzanych w Nowosybirsku wielkie wrażenie zrobiło na mnie Muzeum Geologiczne, w którym pokazano nam bogactwo ziemi rosyjskiej – były tam wszystkie minerały, jakie na terenie Rosji można znaleźć.
Zawieziono nas także nad rzekę Ob. Z tej wycieczki zapamiętałam piękną kwestię w wykonaniu kolegi dermatologa. Jak dziś widzę prof. Andrzeja Langnera, postawnego mężczyznę, w modnym podówczas kożuchu, stojącego nad rzeką Ob i mówiącego:
– Ob, twoja mat’!
Rosjanie pokochali Andrzeja od razu i turlając się ze śmiechu, mówili:
– Andrzeju, nieważne czy będziesz miał jutro dobry wykład. I tak dzieci będą się o tobie uczyć w szkołach!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.